کد مطلب:53211 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
علامه شیخ عبدالرحمن صفوری شافعی گوید: آن حضرت میان قامت بود، چشمانی سیاه و درشت و روی زیبایی چون ماه شب چهارده و شكمی بزرگ داشت كه بالای آن گنجینه علم و زیر آن جای غذا بود، محاسن شریفش پرپشت، موی سرش كم پشت، گردنش چون تنگ سیم فام بود؛ خداوند از او و مادرش و برادرانش جعفر و عقیل و عموهایش حمزه و عباس خشنود باد.[2] . ابن منظور گوید: در حدیث ابن عباس رحمة الله آمده كه: علی، امیرمؤمنان، به ماه تابان و شیر دمان و نهر خروشان و فصل نوبهار می ماند؛ نور و پرتوش به ماه، شجاعت و دلاوریش به شیر، جود و سخایش به نهر، و خرمی و حیائش به نوبهار مانند بود.[3] . و نیز گوید: در حدیث ابن عباس رحمة الله آمده: من زیباتر از شرصه علی علیه السلام ندیدم. شرصه یا شرصه ریختن موی دو طرف پیشانی از جلو سر است.علامه محمد بن طلحه شافعی گوید: آن حضرت سبزه و گندمگون، درشت چشم و میان قامت بود، شكمی بزرگ و محاسنی بلند و پرپشت داشت، موی جلو سرش ریخته بود و موهای سر و صورتش سپید گشته بود، هیچ یك از عالمان او را به خضاب كردن توصیف ننموده جز سودة بن حنظله كه گفته است: من علی را دیدم كه موی صورتش رنگین بود، و غیر او چنین نقل نكرده است، شاید آن حضرت خضاب می كرده، سپس آن را ترك كرده است. خبرگزاران گفته، بینندگان دیده، در كتابهای نویسندگان نوشته و بر زبان گویندگان جاری است كه از صفات ویژه آن حضرت كه به قامت او راست آمده «الانزع البطین» است تا آنجا كه به صورت نام خاص حضرتش درآمده است. و از جمله چیزهایی كه در معنای این دو صفت گوشها را می نوازد و برای شنونده لذیذتر از غذای مطبوع برای گرسنه به جان آمده و امنیت برای دل هراسان است آن كه: آن حضرت چون تحت تربیت مستقیم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم قرار داشت و از راه و روش او پیروی می نمود و شبانه روز گوش به فرمان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود و جامه پیروی او را به تن داشت و همه كوشش و توجه خود را در پیروی آن حضرت به كار می برد و خلاصه بنا به گفته «هر كسی را از رفیقش بشناس» آیینه تمام نمای پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود، خداوند او را جانی پاكیزه بخشید كه از انوار منتشر در آفاق نبوت در او تابید و با صفایی كه داشت صورت همه خویهای پسندیده و كرامتهای اخلاقی را در خود منعكس كرد، و با داشتن نوری چنین از نزدیك شدن به كدورت كفر و ناخالصی و ستیز نفاق پاك ماند، و بدان پاكیزگی از ظلمات شرك و آلودگیهای دروغ و افترا به كلی جدا افتاد، و از همین رو نخستین كس از مردان بود كه بی تردید به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ایمان آورد، و عشق به شكستن بتها و مجسمه ها و پاك كردن مسجد الحرام از بتها و خدایان باطل و نمودهای شك و گمراهی در او جان گرفت (و از همین رو او را «انزع» یعنی بركنده از شرك خواندند)... و به جهت همراهی مداوم با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم خداوند پیوسته بر علم او می افزود تا آنجا كه - به نقل ترمذی در كتاب صحیح خود- رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در حق او فرمود: من شهر علمم و علی دروازه آن است. و آن حضرت با علم سرشار خود قضایای سخت و وقایع مشكل و احكام پیچیده را حل و فصل می نمود. در هر علمی اثری از او به چشم می خورد و در هر حكمتی كه خداوند به او بخشیده بود به دیده همگان آمد او را بطین خواندند، زیرا بطین به كسی می گویند كه شكمی بزرگ و پر داشته باشد، و چون درون آن حضرت سرشار از علم و حكمت بود و انواع و اقسام علم و حكمت حكم غذای او را داشت به این اعتبار او را بطین یعنی سرشار از علم و حكمت خواندند، مانند كسی كه شكمش از غذای جسمانی پر است او را بطین گویند. آری این نام برای حضرتش بدین اعتبار است و این همان معنایی است كه راویان رهبر و ره یافته به زبان قلم نویسندگان اهدا نموده اند...
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر كه دوست دارد به هیبت اسرافیل، رتبه میكائیل، جلالت جبرئیل، سازگاری آدم، خداترسی نوح، دوستی ابراهیم، اندوه یعقوب، جمال یوسف، مناجات موسی، صبر ایوب، زهد یحیی، سنت یونس، پرهیز عیسی و حب و خوی محمد بنگرد، باید به علی بنگرد، باید به علی بنگرد كه نود خصلت از خصلتهای انبیا در اوست و همه را خداوند در او جمع كرده و برای احدی غیر او جمع نكرده است.[1] .