کد مطلب:5657 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
امین
اهمیّت امانتداری از درس های مهمی است كه مكتب اسلام به جهان بشریّت عرضه نمود. این واژه به ظاهر ساده، دریایی از فضایل و ارزش های انسانی را به همراه دارد.
خداوند متعال در مورد ویژگی های انسان های والامقام و وارسته می فرماید:
«وَالَّذِینَ هُمْ لأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ» [1] ؛ و آنان كه به امانت ها و عهد و پیمان های خود كاملاً وفا می كنند.
از منظر رسول اكرم صلی الله علیه وآله، امانت داری آن چنان مهم است كه در آخرین لحظات زندگی خویش، سه بار به حضرت علی علیه السلام فرمود:
یا اباالحسن! اد الامانة الی البر والفاجر فیما جل و قل حتّی الخیط والمخیط؛ ای اباالحسن! امانت را به نیكوكار و بدكار باز پس ده، در هر چیز كوچك و بزرگ حتی در نخ و سوزن.
امانت داری او آن چنان بود كه در دوران جاهلیت او را به «امین» نامگذاری كرده بودند و مردم هر امانتی كه برایش خیلی اهمیت قایل بودند، دست او می سپردند و خاطرجمع بودند كه این امانت به آن ها سالم بر خواهد گشت. حتّی بعد از آن كه دعوت اسلام شروع شد و آتش دشمنی و نقار با قریش بالا گرفت، در همان احوال هم باز همان دشمن ها اگر می خواستند چیزی را در جایی امانت بگذارند، می آمدند و به پیامبر می دادند! لذا وقتی پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله به مدینه هجرت كردند، امیرالمومنین را در مكه گذاشتند تا امانت های مردم را به آن ها برگرداند.
معلوم می شود كه در همان اوقات هم مبالغی امانت پیش آن بزرگوار بوده است، نه امانت مسلمانان بلكه امانت كفار و همان كسانی كه با او دشمنی می كردند!
حضرت محمّدصلی الله علیه وآله در امانت داری آن چنان شهره بود كه حتّی دشمنانش بعد از رسالت نیز، با این كه نقشه قتلش را طراحی می كردند، ولی او را با لقب «امین» خطاب كرده و در امانت داری اش لحظه ای تردید نكردند.
در شب هجرت، امانت هایی نزد او داشتند. پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله در لحظات حساس و بحرانی، كه حتی جانش در خطر بود، به امانت های مردم می اندیشید.
رسول الله در غار ثور به علی علیه السلام كه به ملاقاتش آمده بود، وصایایی نمود از جمله این كه: یاعلی! فردا در اجتماعات مردم مكه، صبح و شام در ابطح با آوای بلند بگو:
من كان له قبل محمّد امانه او ودیعه فلیأت فلنود الیه امانته؛ هر كس در پیش محمّد امانتی دارد، بیاید امانتش را باز ستاند.
خداوند متعال در مورد ویژگی های انسان های والامقام و وارسته می فرماید:
«وَالَّذِینَ هُمْ لأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ» [1] ؛ و آنان كه به امانت ها و عهد و پیمان های خود كاملاً وفا می كنند.
از منظر رسول اكرم صلی الله علیه وآله، امانت داری آن چنان مهم است كه در آخرین لحظات زندگی خویش، سه بار به حضرت علی علیه السلام فرمود:
یا اباالحسن! اد الامانة الی البر والفاجر فیما جل و قل حتّی الخیط والمخیط؛ ای اباالحسن! امانت را به نیكوكار و بدكار باز پس ده، در هر چیز كوچك و بزرگ حتی در نخ و سوزن.
امانت داری او آن چنان بود كه در دوران جاهلیت او را به «امین» نامگذاری كرده بودند و مردم هر امانتی كه برایش خیلی اهمیت قایل بودند، دست او می سپردند و خاطرجمع بودند كه این امانت به آن ها سالم بر خواهد گشت. حتّی بعد از آن كه دعوت اسلام شروع شد و آتش دشمنی و نقار با قریش بالا گرفت، در همان احوال هم باز همان دشمن ها اگر می خواستند چیزی را در جایی امانت بگذارند، می آمدند و به پیامبر می دادند! لذا وقتی پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله به مدینه هجرت كردند، امیرالمومنین را در مكه گذاشتند تا امانت های مردم را به آن ها برگرداند.
معلوم می شود كه در همان اوقات هم مبالغی امانت پیش آن بزرگوار بوده است، نه امانت مسلمانان بلكه امانت كفار و همان كسانی كه با او دشمنی می كردند!
حضرت محمّدصلی الله علیه وآله در امانت داری آن چنان شهره بود كه حتّی دشمنانش بعد از رسالت نیز، با این كه نقشه قتلش را طراحی می كردند، ولی او را با لقب «امین» خطاب كرده و در امانت داری اش لحظه ای تردید نكردند.
در شب هجرت، امانت هایی نزد او داشتند. پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله در لحظات حساس و بحرانی، كه حتی جانش در خطر بود، به امانت های مردم می اندیشید.
رسول الله در غار ثور به علی علیه السلام كه به ملاقاتش آمده بود، وصایایی نمود از جمله این كه: یاعلی! فردا در اجتماعات مردم مكه، صبح و شام در ابطح با آوای بلند بگو:
من كان له قبل محمّد امانه او ودیعه فلیأت فلنود الیه امانته؛ هر كس در پیش محمّد امانتی دارد، بیاید امانتش را باز ستاند.
[1] مؤمنون (23) آيه 8.