کد مطلب:5661 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124
مهربان
در خانواده نسبت به همسران خود، هیچ گونه خشونتی نمی كرد، و این برخلاف خلق و خوی مكّیان بود. بد زبانی برخی از همسران خویش را تحمل می كرد تا آن جا كه دیگران از این همه تحمل، رنج می بردند.
او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تأكید می كرد و می فرمود: همه مردم دارای خصلت های نیك و بد هستند، مرد نباید تنها جنبه های ناپسند همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترك كند، چه هرگاه از یك خصلت او ناراحت شود خصلت دیگرش مایه خشنودی اوست و این دو را باید با هم به حساب آورد.
او با فرزندان و با فرزندزادگان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود، به آن ها محبت می كرد، روی دامن خویش می نشاند، بر دوش خویش سوار می كرد، آن ها را می بوسید؛ و این ها همه برخلاف خلق و خوی رایج آن زمان بود.
روزی در حضور یكی از اشراف یكی از فرزندزادگان خویش (حضرت مجتبی علیه السلام را می بوسید، آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتّی یك بار هیچ كدام از آن ها را نبوسیده ام! فرمود: «من لایرحم لایرحم»؛ كسی كه مهربانی نكند، رحمت خدا شامل حالش نمی شود.
نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی می كرد، آن ها را روی زانوی خویش نشانده دست بر سر آن ها می كشید. گاه مادران، كودكان خردسال خویش را به او می دادند كه برای آن ها دعا كند، اتفاق می افتاد كه احیانا آن كودكان روی جامه اش ادرار می كردند، مادران ناراحت شده و شرمنده می شدند و می خواستند مانع ادامه ادرار بچه شوند، او آن ها را از این كار به شدت منع می كرد و می گفت: مانع ادامه ادرار بچه نشوید. این كه جامه من نجس بشود اهمیت ندارد، تطهیر می كنم.
او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تأكید می كرد و می فرمود: همه مردم دارای خصلت های نیك و بد هستند، مرد نباید تنها جنبه های ناپسند همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترك كند، چه هرگاه از یك خصلت او ناراحت شود خصلت دیگرش مایه خشنودی اوست و این دو را باید با هم به حساب آورد.
او با فرزندان و با فرزندزادگان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود، به آن ها محبت می كرد، روی دامن خویش می نشاند، بر دوش خویش سوار می كرد، آن ها را می بوسید؛ و این ها همه برخلاف خلق و خوی رایج آن زمان بود.
روزی در حضور یكی از اشراف یكی از فرزندزادگان خویش (حضرت مجتبی علیه السلام را می بوسید، آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتّی یك بار هیچ كدام از آن ها را نبوسیده ام! فرمود: «من لایرحم لایرحم»؛ كسی كه مهربانی نكند، رحمت خدا شامل حالش نمی شود.
نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی می كرد، آن ها را روی زانوی خویش نشانده دست بر سر آن ها می كشید. گاه مادران، كودكان خردسال خویش را به او می دادند كه برای آن ها دعا كند، اتفاق می افتاد كه احیانا آن كودكان روی جامه اش ادرار می كردند، مادران ناراحت شده و شرمنده می شدند و می خواستند مانع ادامه ادرار بچه شوند، او آن ها را از این كار به شدت منع می كرد و می گفت: مانع ادامه ادرار بچه نشوید. این كه جامه من نجس بشود اهمیت ندارد، تطهیر می كنم.