کد مطلب:5669 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
عابد
عبادت آن حضرت صلی الله علیه وآله آن چنان عبادتی بود كه پاهای او از ایستادن در محراب عبادت ورم می كرد.
بخش عمده ای از شب ها را به بیداری و عبادت و تضرع و گریه و استغفار و دعا می گذرانید. با خدای متعال راز و نیاز و استغفار می كرد.
پاره ای از شب، گاهی نصف، گاهی ثلث و گاهی دو ثلث شب را به عبادت می پرداخت. با این كه تمام روز، خصوصاً در اوقات توقف در مدینه، در تلاش بود، از وقت عبادتش نمی كاست. آن حضرت صلی الله علیه وآله آرامش كامل خویش را در عبادت و راز و نیاز با حق می یافت.
عبادتش به منظور طمع بهشت، یا ترس از جهنم نبود، بلكه عاشقانه و سپاسگزارانه بود.
روزی یكی از همسرانش گفت: تو دیگر چرا آن همه عبادت می كنی؟ تو كه آمرزیده ای!
حضرت صلی الله علیه وآله در پاسخ فرمود: آیا یك بنده سپاسگزار نباشم؟!
بسیار روزه می گرفت، علاوه بر ماه رمضان و قسمتی از شعبان، یك روز درمیان روزه می گرفت. دهه آخر ماه رمضان بسترش به كلی جمع می شد و در مسجد معتكف می گشت و یكسره به عبادت می پرداخت، ولی به دیگران می فرمود: كافی است در هر ماه سه روز روزه بگیرید.
می فرمود: به اندازه طاقت عبادت كنید، بیش از ظرفیّت خود، بر خود تحمیل نكنید كه اثر معكوس دارد.
با رهبانیت و انزوا و گوشه گیری و ترك اهل و عیال، مخالف بود. بعضی از اصحاب كه چنین تصمیمی گرفته بودند، مورد انكار و ملامت قرار گرفتند.
می فرمود: بدن شما، زن و فرزند شما، و یاران شما، همه حقوقی بر شما دارند و می باید آن ها را رعایت كنید.
در حال انفراد عبادت را طول می داد؛ گاهی در حال تهجّد ساعت ها سرگرم بود، اما در جماعت به اختصار می كوشید، رعایت حال اضعف مأمومین را لازم می شمرد و به آن توصیه می كرد.
در احادیث معتبره بسیار از امام محمّد باقر و امام جعفر صادق علیهما السلام منقول است كه حضرت رسول صلی الله علیه وآله چون نماز می كرد، بر انگشتان پاهای خود می ایستاد تا آن كه پاهای مباركش ورم می كرد. خداوند فرمود: «مَا أَنزَلْنَا عَلَیْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَی» [1] ؛ ای محمّد! ما قرآن را بر تو نفرستادیم كه خود را به تعب افكنی.
بخش عمده ای از شب ها را به بیداری و عبادت و تضرع و گریه و استغفار و دعا می گذرانید. با خدای متعال راز و نیاز و استغفار می كرد.
پاره ای از شب، گاهی نصف، گاهی ثلث و گاهی دو ثلث شب را به عبادت می پرداخت. با این كه تمام روز، خصوصاً در اوقات توقف در مدینه، در تلاش بود، از وقت عبادتش نمی كاست. آن حضرت صلی الله علیه وآله آرامش كامل خویش را در عبادت و راز و نیاز با حق می یافت.
عبادتش به منظور طمع بهشت، یا ترس از جهنم نبود، بلكه عاشقانه و سپاسگزارانه بود.
روزی یكی از همسرانش گفت: تو دیگر چرا آن همه عبادت می كنی؟ تو كه آمرزیده ای!
حضرت صلی الله علیه وآله در پاسخ فرمود: آیا یك بنده سپاسگزار نباشم؟!
بسیار روزه می گرفت، علاوه بر ماه رمضان و قسمتی از شعبان، یك روز درمیان روزه می گرفت. دهه آخر ماه رمضان بسترش به كلی جمع می شد و در مسجد معتكف می گشت و یكسره به عبادت می پرداخت، ولی به دیگران می فرمود: كافی است در هر ماه سه روز روزه بگیرید.
می فرمود: به اندازه طاقت عبادت كنید، بیش از ظرفیّت خود، بر خود تحمیل نكنید كه اثر معكوس دارد.
با رهبانیت و انزوا و گوشه گیری و ترك اهل و عیال، مخالف بود. بعضی از اصحاب كه چنین تصمیمی گرفته بودند، مورد انكار و ملامت قرار گرفتند.
می فرمود: بدن شما، زن و فرزند شما، و یاران شما، همه حقوقی بر شما دارند و می باید آن ها را رعایت كنید.
در حال انفراد عبادت را طول می داد؛ گاهی در حال تهجّد ساعت ها سرگرم بود، اما در جماعت به اختصار می كوشید، رعایت حال اضعف مأمومین را لازم می شمرد و به آن توصیه می كرد.
در احادیث معتبره بسیار از امام محمّد باقر و امام جعفر صادق علیهما السلام منقول است كه حضرت رسول صلی الله علیه وآله چون نماز می كرد، بر انگشتان پاهای خود می ایستاد تا آن كه پاهای مباركش ورم می كرد. خداوند فرمود: «مَا أَنزَلْنَا عَلَیْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَی» [1] ؛ ای محمّد! ما قرآن را بر تو نفرستادیم كه خود را به تعب افكنی.
[1] طه (20)، آيه 1 - 2.