کد مطلب:62540 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:157

اصطلاح رانت خواری كه به تازگی در ادبیات كشورمان به كار برده می شود، به معنای استفاده مادی و معنوی از ارتباطات ویژه ای با مدیران و مسئولان داشته و از نزدیكان و خواص آنان به شمار می روند، انتظارات خاصی از آن ها دارند و سعی می كنند از این قرابت و موقعیت ویژه استفاده كرده، و از منابع و امكانات سازمان بیش تر از دیگران استفاده كنند، و منافع مادی و معنوی فراوانی برای خود جلب كنند.

امام علی (ع ) با توجه به این خصلت اطرافیان، به مالك اشتر توصیه می كند كه مراقب اطرافیان باشد و امتیاز ویژه ای در اختیار آنان قرار ندهد؛ به طوری كه دیگران از این كار متضرر شوند. ایشان می فرماید:

و لا تقطعن لأحد من حاشیتك و حامتك قطیعة و لا یطمعن منك فی اعتقاد عقده تضر بمن یلیها من الناس فی شرب أو عمل مشترك یحملون مؤ ونته علی غیرهم فیكون مهنا ذلك لهم دونك، و عیبه علیك فی الدنیا و الآخرة؛[1] و به هیچ یك از اطرافیان و بستگان خود زمینی از اراضی مسلمان وا مگذار؛ و باید طمع نكنند كه قرار دادی با آن ها منعقد سازی كه مایه ضرر سایر مردم باشد، خواه در آبیاری یا عمل مشترك دیگر؛ به طوری كه هزینه های آن را بر دیگران تحمیل كنند، كه در این صورت سودش برای آن هاست و عیب و ننگ آن برای تو در دنیا و آخرت.

از این سخن مولای متقیان امام علی (ع ) می توان استنباط كرد كه سلوك و سیره عملی مدیر یا مسئول باید به گونه ای باشد كه اطرافیان طمع نكنند و انتظار نداشته باشند كه او به نفع آنان و به ضرر دیگران كاری را انجام دهد. مدیر و مسئول باید به طوری رفتار نماید كه نزدیكان و اطرافیان او بدانند و یقین داشته باشند كه او مرتكب كاری نخواهد شد كه به نفع نزدیكان خود باشد و سایر مردم از این امر متضرر گردند. بنابراین، مدیر باید با سلوك و روش عملی خود از انتظارات و طمع های بیجا و بی مورد نزدیكان و اطرافیان خود پیشگیری نماید؛ و طوری رفتار كند كه آنان چنین توقعاتی از او نداشته باشند.

1. همان.