کد مطلب:62547 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:195
نظارت كنندگان، با نظارت بر سازمان و عملكرد كاركنان آن، از نقاط قوت و ضعف سازمان، فرصت ها و عوامل تهدید كننده سازمان و اطلاعات مهم دیگر آگاه می شوند، همچنین از نقاط قوت و ضعف كاركنان، توانمندی ها و كاستی های آنان و اطلاعات دیگر در مورد آنان مطلع می گردند، كه در مواردی اسرار سازمان و یا اسرار كاركنان به شمار می رود كه جز در موارد خاص، نباید علنی و آشكار شود. شاید همین نكته باعث شده است كه حضرت علی ع در موارد متعددی بر ضرورت امانتدار بودن ناظر تأكید كند. ایشان در یكی از سخنان خود می فرماید: ثم لا تدع ان یكون لك علیهم عیون من اهل الامانة و القول بالحق عند الناس؛[1] پس فرو گذار مكن كه باید بر آنان، بازرسان مخفی از میان كسانی كه در میان مردم به امانتداری و حقگویی شناخته شده اند بگماری! . علاوه بر این حضرت در یكی دیگر از بیانات خود، امین و مورد اعتماد بودن ناظر و بازرس را مورد تأكید قرار داده و می فرماید: اری ان تبعث قوما من أهل الصلاح و العفاف، ممن یوثق بدینه و امانته، یسأل عن سیرة العمال و ما یعملون فی البلاد؛[2] به نظر من باید به گروهی از اهل صلاح و عفاف كه به دینداری و امانتداری آنان اطمینان داری، مأموریت دهی تا در مورد سیره و شیوه عمل كارگزاران و نیز كارهایی كه آنان در شهرها انجام می دهند، تحقیق و بررسی كنند.
امیر مؤ منان علی (ع ) در بیان ویژگی ها و خصوصیات كسانی كه وظیفه نظارت و كنترل را بر عهده دارند، امانتداری را از مهم ترین این ویژگی ها می داند. درست است كه این ویژگی یك فضیلت اخلاقی بوده و صفت برجسته ای است كه هر انسانی باید از آن بهره مند باشد؛ لیكن وجود این خصوصیت در ناظران و بازرسان اهمیت و ضرورت بیش تری دارد؛ چرا كه نظارت كنندگان همواره به مجموعه ای از اطلاعات مهم در مورد سازمان و كاركنان آن آگاه می شوند كه معمولا از اسرار سازمان و كاركنان است و باید محفوظ بماند.