کد مطلب:78286 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:312
زرعوا الفجور و سقوه الغرور و حصدوا الثبور، لا یقاس بال محمد (ص) من هذه الامه احد و لا یسوی بهم من جرت نعمتهم علیه ابدا. هم اساس الدین و عماد الیقین، الیهم یفی ء الغالی و بهم یلحق التالی و لهم خصائص حق الولایه و فیهم الوصیه و الوراثه، الان اذ رجع الحق الی اهله و نقل الی منتقله.[1]. «عترت پیامبر (ص) جایگاه راز، پناه امن دین، گنجینه ی دانش، مرجع حكم، گنجینه های كتابهای خدا و كوههای استوار دین پروردگار می باشند. و خدای توانا پشت دین را به یاری آنان راست و استوار كرد و لرزش آن را از میان برد. دشمنان عترت پیامبر (ص) بذر گناه و فساد افشاندند و آن را با آب [صفحه 113] غرور آبیاری كردند و محصول این بذر را كه جز هلاك و نابودی نبود درویدند. هیچ یك از افراد این امت را با خاندان محمد (ص) قیاس نمی توان كرد و آنها كه همیشه از نعمت وجود و حضور عترت پیامبر (ص) بهره می برند، با ایشان برابر نیستند. عترت رسول الله (ص) اساس و پایه ی دین و ستون و قائمه ی یقین می باشند. تندروان باید به آنها- كه میانه رواند- برگردند و كندروان باید بكوشند تا به آنها برسند. ویژگیها و شرایط ولایت و امامت در وجود آنان فراهم آمده و پیامبر اكرم (ص) درباره ی جانشینی آنها وصیت و سفارش كرده است. خاندان پیامبر كمالات نبوی را از آن بزرگوار به ارث برده اند. در این زمان- هنگامه ی خلافت امام علی علیه السلام- حق به اهل آن بازگشته و به جایگاه اصلی خود انتقال یافته است». به اعتقاد امام علیه السلام حكومت امام حق در جامعه ی اسلامی باعث روی آوری مردم به صلاح و صواب و حق و عدل و قسط و اخلاص و تقوی و ایثار می شود. و در هنگامه ی خطرناك و وحشت آفرین حكومت پیشوای جور و باطل، زمینه ی فساد و تباهی و انحراف از حق و رواج و حاكمیت باطل فراهم می آید. و بر اساس همین تجربه ی تاریخی امام علیه السلام، همه ی قدرت خود را در معرفی امام حق و تبین ملاكها و معیارهای حكومت حقه اسلامی بكار می برد، باشد كه از حضور و ظهور فساد و انحراف در جامعه ی اسلامی جلوگیری كرده باشد. شرایط محیطی و اوضاع اجتماعی در روزگار امام حق و دوران حكومت پیشوای فاجر در كلام امام (ع) تصریح شده، آنجا كه فرمود: [صفحه 114] اما الامره البره فیعمل فیها التقی و اما الامره الفاجره فیتمتع فیها الشقی، الی ان تنقطع مدته و تدركه منیته.[2]. «در زمان زمامدار عادل و نیكوكار مردم پرهیزگار به اطاعت خدا سرگرم می باشند. و در روزگار امیر و حاكم فاجر و ستمگر، مردم ناپرهیزگار و بدكار به بهره های فراوان دست می یابند، تا هنگامی كه روزگار هر یك به سر آید و به پاداش خویش برسند».
هم موضع سره و لجا امره و عیبه علمه و موئل حكمه و كهوف كتبه و جبال دینه، بهم اقام انحناء ظهره و اذهب ارتعاد فرائضه.
صفحه 113، 114.