کد مطلب:13064 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:602
عیسی
او كور مادرزاد را شفا می داد و مرض برص و پیسی را بهبود می بخشید و پیامبر ما روزی معاذ بن أعفر به نزدش آمد و گفت: یا رسول الله (ص) من ازدواج كرده ام و برخی به زنم گفته اند كه من در پهلویم اثر سفیدی پیسی دارم و او از این كه با من خلوت نماید كراهت دارد، حضرت فرمود: لباست را از پهلویت كنار بزن او نیز جامه اش را از پهلویش زد و حضرت نیز با دست خود به آن محل كشید و هر چه سفیدی و اثر پیسی بود برطرف شد.
و نیز مردی جذامی از اهل جهین كه از جذا انگشتانش قطع شده بود نزد حضرت آمد و از بیماری خود شكایت نمود پس حضرت ظرفی آب خواست سپس از آب دهان مباركشان در آن آب ریختند و فرمودند: با این آب بدنت را بشوی پس آن مرد
[ صفحه 124]
چنین كرد و همه اثر جذام از بدنش محو شد و همه زخمهایش بهبود یافت.
همچنین روزی زنی نزد حضرت آمد و عرض كرد: یا رسول الله (ص) پسرم در حال مرگ است و هر زمان كه برای او غذا می بریم او غذا را بالا می آورد؟ حضرت برخاست، ما نیز برخاسته و همراه زن به منزلش رفتیم. هنگامی كه نزد پسرش رسیدیم حضرت رو به او نمود و فرمود: برخیز و دور شو ای دشمن خدا و اولیاء خدا، من رسول خدا هستم بعد فهمیدیم نزد آن پسر شیطانی بود كه با این سخنان پیامبر آن شیطان رفت و پسر آن زن هم صحیح و سالم از بستر بیماری برخاست.
و نیز مردی نزد حضرت آمد كه كثیر البول بود و بسیار ادرار می نمود و قادر به كنترل خویش نبود پس گفت: یا رسول الله این امر مرا از تطهیر و نگهداشتن وضو و طهارت بازداشته است، پس حضرت مقداری آب خواست و بر آن دعا كرد و تبرك نمود و مقداری از آب دهان مباركش در آن انداخت سپس آن را به او داد تا بنوشد پس آن مرد چون این كار را انجام داد به خواب رفت وقتی بیدارش نمودند دید كه اثری از رطوبت در او نیست و بهبودی یافته است.
و باز زنی نزد حضرت آمد در حالی كه ظرفی سنگین از روغن به همراه داشت و دخترش را به دنبال خود آوره بود پس عرض كرد: یا رسول الله این دختر كور و نابینا بدنیا آمده، حضرت مقداری عود گرفت و تبرك نمود و به چشمان آن دختر مالید چشمان آن دختر بهبود یافت و بینا شد.
درباره ی آن حضرت حدیثی از قتادة بن ربعی و مجمد بن مسلمة و عبدالله بن أنیس نقل است كه گفت: رسول الله (ص) مردگان را زنده می كرد.
كلبی می گوید: عیسی (ع) مردگان را با ذكر (یا حی یا قیوم) زنده می كرد و نیز گفته اند كه او چهار نفر را زنده كرد كه آن ها عبارتند از عاذر، ابن التعجوز، دختر عاشر و سام بن نوح.
امام رضا علیه السلام می فرماید: قریش نزد رسول الله (ص) جمع شدند و از او خواستند كه
[ صفحه 125]
مردگان ایشان را زنده نماید پس آن حضرت امام علی بن ابی طالب(ع) را با ایشان فرستاد و فرمود: به سوی قبرستان بروید و اسم هر كس از خویشاوندان ایشان كه خواستند را با صدای بلند صدا بزن و بگو ای فلان ای فلان ای فلان رسول الله (ص) به شما می گوید كه به اذن خداوند برخیزید، پس همه آنها از قبور خویش برخاستند در حالی كه خاك ها را از سر و روی خویش می تكاندند، آن گاه قریش جلو آمدند و از آن زنده شدگان درباره ی امورشان و احوالشان سؤال كردند آن زنده شدگان به قریشیان گفتند كه: اگر ما محضر او را درك می كردیم حتما به او ایمان می آوردیم. و نیز امام عده ای از كسانی كه در روز بدر كشته شده بود را زنده كردند پس آن ها را مخاطب قرار داده و با ایشان سخن گفتند و آن زنده شدگان نیز قریشیان را به خاطر كفرشان سرزنش نموده و به آن ها از آن چه كه پس از مرگ بر سرشان می آید و خواری و خفتی كه نصیبشان خواهد شد خبر دادند.
حضرت محمد(ص) از اخبار غیب بسیاری خبر دادند كه از آنهاست: قصه حاطب بن أبی بلتعه و جریان نامه ای كه به مكه فرستاده بود و نیز از اخبار غیبی كه حضرت از آن داد: قصه عباس و علت اسلام آورن ابن جریح با نظر به این آیه: (و یعلمه الكتاب و الحكمة).
خداوند متعال به عیسی (ع) نه چیز از بهره ها و مواهب خویش را عطا فرمود و به همه مردم دنیا یك جزء آن را عطا فرمود: و از پیامبر روایت شده است كه خداوند به من علاوه بر آن چه كه به عیسی (ع) داده به من قرآن را نیز عطا فرموده است:
و ان كان من مات یحیی لكم
ینادیه عیسی بب العلی
فان الذراع لقد سمها
یهود لأحمد یوم القری
فنادته انی لمسمومة
قلا تقربنی و قیت الأذی
مؤلف می گوید: در شأن مقام پیامبر شاعر گرانقدر شیخ محمد كاظم أذری
[ صفحه 126]
بغدادی (ره) قصیده ای سورده كه ذیلا آمده است. [1] .
[ صفحه 131]
و نیز مردی جذامی از اهل جهین كه از جذا انگشتانش قطع شده بود نزد حضرت آمد و از بیماری خود شكایت نمود پس حضرت ظرفی آب خواست سپس از آب دهان مباركشان در آن آب ریختند و فرمودند: با این آب بدنت را بشوی پس آن مرد
[ صفحه 124]
چنین كرد و همه اثر جذام از بدنش محو شد و همه زخمهایش بهبود یافت.
همچنین روزی زنی نزد حضرت آمد و عرض كرد: یا رسول الله (ص) پسرم در حال مرگ است و هر زمان كه برای او غذا می بریم او غذا را بالا می آورد؟ حضرت برخاست، ما نیز برخاسته و همراه زن به منزلش رفتیم. هنگامی كه نزد پسرش رسیدیم حضرت رو به او نمود و فرمود: برخیز و دور شو ای دشمن خدا و اولیاء خدا، من رسول خدا هستم بعد فهمیدیم نزد آن پسر شیطانی بود كه با این سخنان پیامبر آن شیطان رفت و پسر آن زن هم صحیح و سالم از بستر بیماری برخاست.
و نیز مردی نزد حضرت آمد كه كثیر البول بود و بسیار ادرار می نمود و قادر به كنترل خویش نبود پس گفت: یا رسول الله این امر مرا از تطهیر و نگهداشتن وضو و طهارت بازداشته است، پس حضرت مقداری آب خواست و بر آن دعا كرد و تبرك نمود و مقداری از آب دهان مباركش در آن انداخت سپس آن را به او داد تا بنوشد پس آن مرد چون این كار را انجام داد به خواب رفت وقتی بیدارش نمودند دید كه اثری از رطوبت در او نیست و بهبودی یافته است.
و باز زنی نزد حضرت آمد در حالی كه ظرفی سنگین از روغن به همراه داشت و دخترش را به دنبال خود آوره بود پس عرض كرد: یا رسول الله این دختر كور و نابینا بدنیا آمده، حضرت مقداری عود گرفت و تبرك نمود و به چشمان آن دختر مالید چشمان آن دختر بهبود یافت و بینا شد.
درباره ی آن حضرت حدیثی از قتادة بن ربعی و مجمد بن مسلمة و عبدالله بن أنیس نقل است كه گفت: رسول الله (ص) مردگان را زنده می كرد.
كلبی می گوید: عیسی (ع) مردگان را با ذكر (یا حی یا قیوم) زنده می كرد و نیز گفته اند كه او چهار نفر را زنده كرد كه آن ها عبارتند از عاذر، ابن التعجوز، دختر عاشر و سام بن نوح.
امام رضا علیه السلام می فرماید: قریش نزد رسول الله (ص) جمع شدند و از او خواستند كه
[ صفحه 125]
مردگان ایشان را زنده نماید پس آن حضرت امام علی بن ابی طالب(ع) را با ایشان فرستاد و فرمود: به سوی قبرستان بروید و اسم هر كس از خویشاوندان ایشان كه خواستند را با صدای بلند صدا بزن و بگو ای فلان ای فلان ای فلان رسول الله (ص) به شما می گوید كه به اذن خداوند برخیزید، پس همه آنها از قبور خویش برخاستند در حالی كه خاك ها را از سر و روی خویش می تكاندند، آن گاه قریش جلو آمدند و از آن زنده شدگان درباره ی امورشان و احوالشان سؤال كردند آن زنده شدگان به قریشیان گفتند كه: اگر ما محضر او را درك می كردیم حتما به او ایمان می آوردیم. و نیز امام عده ای از كسانی كه در روز بدر كشته شده بود را زنده كردند پس آن ها را مخاطب قرار داده و با ایشان سخن گفتند و آن زنده شدگان نیز قریشیان را به خاطر كفرشان سرزنش نموده و به آن ها از آن چه كه پس از مرگ بر سرشان می آید و خواری و خفتی كه نصیبشان خواهد شد خبر دادند.
حضرت محمد(ص) از اخبار غیب بسیاری خبر دادند كه از آنهاست: قصه حاطب بن أبی بلتعه و جریان نامه ای كه به مكه فرستاده بود و نیز از اخبار غیبی كه حضرت از آن داد: قصه عباس و علت اسلام آورن ابن جریح با نظر به این آیه: (و یعلمه الكتاب و الحكمة).
خداوند متعال به عیسی (ع) نه چیز از بهره ها و مواهب خویش را عطا فرمود و به همه مردم دنیا یك جزء آن را عطا فرمود: و از پیامبر روایت شده است كه خداوند به من علاوه بر آن چه كه به عیسی (ع) داده به من قرآن را نیز عطا فرموده است:
و ان كان من مات یحیی لكم
ینادیه عیسی بب العلی
فان الذراع لقد سمها
یهود لأحمد یوم القری
فنادته انی لمسمومة
قلا تقربنی و قیت الأذی
مؤلف می گوید: در شأن مقام پیامبر شاعر گرانقدر شیخ محمد كاظم أذری
[ صفحه 126]
بغدادی (ره) قصیده ای سورده كه ذیلا آمده است. [1] .
[ صفحه 131]
[1] شاعر مي سرايد:
لمن الشمس في قباب قباها
شف جسم الدجي بروج ضياها
و لمن هذه المطايا تهادي
حي احيائها وحخي سراها
يعملات تقل كل عزيز
قد حكته شمس السنا و حكاها
ما أراني بعد الأحبة الا
رسم دار قد انمحي سيماها
كم شجتني ذات الجناح سجيرا
حين حل الهوي بها فشجاها
خلياها و شانها خلياها
فعساها تبل وجدا عساها
يا خليلي كل باكية لم
تبك الا لعلة مقتاها
ذكرتني و ما نسيت عهودا
لو سلا المرء قلبه ما سلاها
نبهت عيني الصبابة و الوجد
و ان كان لم ينم جفناها
فتنبهت للتي هي أشقي
و الهوي اللقلوب أقصي شقاها
ليت شعري اهل لمحمائم نوحي
أم لديها لواعجي حاشاها
كان عهدي بها قرية عين
فاسئلاها بالله مم بكاها
لو حوت ما حويته ما تغنت
سل عن النار جسم من عاناها
أهل نجد راعوا ذمام محب
حسب الحب روضة فرعاها
عودنا علي الجميل كما كنتم
فقد عاود القلوب اساها
قربونا منك الجميل كما كنتم
فقد عاود القلوب اساها
قربونا منك لنشفي صدورا
جعل الله في الشفاء شفاها
حي أوطاننا بواد المصلي
فهي أوطان نشوة نلئاها
حيث صحف الغرام تتلي و ما
أدرام ما لفظها و ما معناها
كم لأهل الهوي با وقفات
أوقفتها علي بلوغ مناها
حبذا وقفة بتلك الثنايا
صح حج الهوي بها فمراها
كلما أسلف الصبا من سلاف
تصقل الدهر نسمة من شذاها
أين أيام رامة لا عداها
مدمع العاشقين بل حياها
دهر لهو كائنا ما لبثنا
فيه الا عشية أو ضحاها
مالناو النوي كفي الله منها
أي نكر أتت به كفاها
حيث بتنا شتي المغاني و ماذا
أنكر الهر من يد اسداها
يا أخلاي ي لو رعيتم قلوبا
جذ جد الهوي بها فابتلاها
يا أخلاي لو رعيتم قلوبا
جذ جد الهوي بها فابتلاها
انصفونا من جور يوم نواكم
حسب تلك الاكباد جور جفاها
عمرك الله هل تنشقت عرفا
من دمي الحي أو وردت لماها
أم لمحت القباب أم شمت منها
تلكمو الوضة التي شمناها
خبرينا يا سرحة الواد عنهم
أين ألقت تلك الضعون عصاها
وعدنا بالوصل فالهجر عار
كيف يستحسن الكرام جفاها
يا لقومي ما دون رامة ثاري
فاسألوا عن دمي المراق دماها
ان حتف الوري بعين مهاة
الاتخال الحمام الا أخاها
ما علي مثلها يذم هوانا
و علي مثلها يذم قلاها
يا خليلي و الخلاعة ديني
فاعذرا أهلها و لا تعذلاها
آن تلك القلوب أقلقها الوجد
و أدمي تلك العيون بكاها
لا تلو ما من سيم في الحب خسفا
انما آفة القلوب هواها
أي عيش للسالفين تقضي
كان حلو المذاق لولا نواها
أي عيش لعاشق ذاب هجر
لا يزال الحمام دون حماها
هي طورا هجر و طورا وصال
ما أمر الدنيا و ما أحلاها
كم ليال مرتت بليماء بيض
كان يجني النعيم من مجتناها
كان أنكي الخطوب لم يبك مني
مقلة لكن الهوي أبكاها
لو تأملت في مجاهد دمعي
لتعجبت من أسي أجراها
أنا سيارة الكواكب في الحرب
فأني يعدو علي سهاها
كل يوم للحادثات عواد
ليس يقوي رضي علي ملتقاها
كيفي يرجي الخلاص منهن الا
بذمام من سيد الرسل طه
معقل الخائفين من كل خوف
أوفر العرب ذمة أوفاها
مصدر العلم ليس الا لديه
خبر الكائنات من مبتداها
ملك يحتوي ممالك فضل
غير محدودة جهات علاها
لو اعيرت من سلسبيل نداه
كرة النار لا ستحالت مياها
هو ظل الله الذي لو أوته
آهل وادي جهنم لحماها
علم تلحظ العوالم منه
خير من حل ارضها و سماها
ذاك ذو امرة علي كل أمر
رتبة ليس غيره يؤتاها
ذاك أسخي يدا و أشجع قلبا
و كذا أشجع الوري أسخاها
ما تناهت عوالم المعلم الا
والي كنه أحمد منتهاها
أي خلق الله أعظم منه
و هو الغاية التي استقصاها
قلب الخافقين ظهرا البطن
فرأي ذا أحمد فاجتبابها
من تري مثله اذا شاء يوما
محو مكتوبة القضاء محاها
رائد لا يزود الا العوالي
طاب من زهرة القفا مجتناها
ذات علم له منازل قدس
قد بناها التقي فأعلي بناها
و رجالا أعزه في بيوت
اذن الله أن يعز حماها
سادد لا تريد الا رضا الله
كما لا يريد الا رضاها
خصها من كماله بالمعالي
و بأعلي أسمائه سماها
لو يكونوا للعرش الا كنوزا
خافيات سبحان من أبداها
كم لهم ألسن عن الله تنبي
هي أقلام حكمة قد براها
و هم الأعين الصحيحات تهدي
كل نفس مكفوفة عيناها
علماء ائمة حكماء
يهتدي النجم باتباع هداها
قادة علمهم و رأي حجاهم
مسمع كل حكمة منظراها
ما أبالي و لو أهيلت علي الأرض
السماوات بعد نيل ولاها
من يباريهم و في الشمس معني
مجهد متبع لمن باراها
ورثوا من محمد سبق أولاها
و حازوا مالم تحزا خراها
آية الله حكمة الله سيف الله
و الرحمة التي أهداها
أريحي له العلي شاهدات
ان من نعل اخميصه علاها
نير الشكل دائر في سماء
بالأعاجيب تستدير رحاها
فاضل للخلق منه علم و حلم
أخذت عنهماا العقول نهاها
كم علي هذه له من اياد
ليس الشمس غير نار قراها
و له في غد مضيف جنان
لم يحل حسنها غير نار قراها
و استعارت منه الرسالة شمسا
لم يزل مشرقا بها فلكاها
حي ذاك الليح أي ثمار
كان من حبة الا اجتناها
ما عسي أن يقال في ذي معال
علة الكون كله احداها
كيفي عنه الغني يجود سواه
و هو من صورة السماح يداها
أين من مكرماته معصرات
دون أدني نواله أنداها
ملئت كفه العوالم فضلا
فلهذا استحال وجه خلالها
بأبي الصارم الالهي يبري
عنق الأزمة الشديد براها
جاورته طريدة الدين علما
أنه ليثها الذي يرعاها
نطقت يوم حلمه معجزات
قصر الوهم عن بلوغ مداها
بشرت امه به الرسل طرا
طربا باسمه فيا بشراها
تلتقي كل دورة برسول
أي فخر للرسل في ملتقاها
كيف لم يفخروها بدورة مولي
فخر الذكر باسمه و بناها
لم يكن أكرم النبيين حتي
علم الله انه اتقاها
نوهت باسمه السماوات و لأرض
كما نوهت بصبح ذكاها
و غدت تنشر الفضائل عنه
كلر قوم علي اختلاف لغاها
و تنادت به فلا سفة الكهان
حتي وعي الاصم نداها
و بدي في دوائر الصحف منه
بدر اقبالها و شمس ضحاها
و صفوا ذاته بما كان فيها
من صفات كمن رأي مرآها
و تمنوه بكرة و أصيلا
كل نفس تود و شك مناها
طربت لاسمه الثري فاستطالت
فوق علوية السما سفلاها
ثم أثنت عليه انس و جن
و علي مثل يحق ثناها
لم يزالوا في مركز الجهل حتي
غاض سلسالها و فاض ظماها
و أقامت في صفح ايوان كسري
ثلمة ليس يلتقي طرفاها
و تهاوت زهر النجوم رجوما
فانزوي مارد الضلال وتاها
رميت منهم القلوب برعب
دك تلك الجبال من مرساها
فكأن الاشراك اثار رسم
غالها حادث البي فمحاها
و كأن الأوثان اعجاز نخل
عاصف الريح هزها فرماها
و نواحي الدنيا تميس سرورا
كغصوم مر النسيم ثناها
سيد سلم الغزال عليه
و الجمادات أفصحت بنداها
و الي طبه الآلهي باتت
علل الدهر تشتكي بلواها
كيف لا تشتكي اليالي اليه
ضرها و هو منتهاي شكواها
فانمحت ظلمة الضلال ببدر
كان ميلاده قرآن انمحاها
و به قرت الغزالة عينا
بعد ما ضل في الربي خشفاها
من لشمس الضحي بلثم ثراه
فتكون التي أصابت مناها
جاء من واجب الوجود بما
يستغر المكنات ان يخشاها
سؤدد قارع الكواكب حتي
جاوزت نيراته جوزاها
بأسه مهلكم و أدني نداه
منقذ الهالكين من بأساها
كم سخي منعما فأعتق قوما
و كذا أشرف الطباع سخاها
كم نوال له عقيب نوال
كسيول جرت الي بطحاها
انما الكائنات نقطة خط
بيديه نعيمها و شقاها كبما
كلما دون عالم للوح طع
ليد الواهب الذي لا يضاها
همم قلدت من الله سيفا
ما عصمته الصعاب الا براها
عزمات محيلة لو تمنت مستحيلا
من المني ما عصاها
لا تسل عن مكارم منه عمت
تلك كانت يدا علي ما سواها
حاز من جواهر التقدس ذاتا
تاهت الأنبياء في معناها
جوهر تعلم الفلزات من كل
القضايا بأنه كيمياها
أي نفس لا تهتدي بهداه
و هو من كل صورد مقلتاها
لا تجل في صفات أحمد فكرا
فهي الصورة التي لن تراها
ما عسي أن أقول في ذي معال
علة الكون كله احداها
تلك نفس عزت علي الله قدرا
فارتضاها لنفسه و اجتباها
صيغ للذكر وحده و الآلهيون
عنه في الذكر كانت شفاها
سل ذوات التمييز تخبرك عنه
ان حال التوحيد منه ابتداها
حاز قدسية العلوم فان لم
يؤتها أحمد فمن يؤتاها
علم اقسمت جميع المعالي
انه ربها الذي رباها
يصدر الأمر عن عزائم قدس
ليس السبعة السواري سواها
انما عاشت السماوات و الأرض
ومن فيهما علي نعماها
لاتضع في سوي اياديه سؤلا
ربما أفسد المدام اناها
عد الي بعض و صفه تلق
كليات مجمد لم تنحصر أجزاها
ذلك لو لم تلح عوالم عقل
منه لم يعرف الوجود الآلها
أي أرضية عست لم يرضها
أو سماوية علت ما سماها
من تسني متن البراق ليطوي
صحف أفلاكها به فطواها
و ترقي لقاب قوسي حتي
شاهد القبلة التي يرضاها
حيث لا همس للعباد كأن
الله من بعد خلقها أفناها
داس ذاك الباسط منه برجل
نيرا كل سؤدد نعلاها
و علي متنه يد الله مدت
فأفاضت عليه روح نداها
و أراه ما لا يري من كنوز
الصمدانيد التي أخفاها
ليت شعري هل ارتقي ذروة
الأفلاك أم طأطأت له فرقاها
بل لسر من مالك الملك فيه
دون مقدار لحظة انهاها
شمس قدس بدت فحق انشقاق
البدر نصفين هيبة لبهاها
و أظلت عليه من كلل السحب
ظلال وقته من رمضاها
و احضرار العصي بيمني يديه
كاخضرار الآمال من يسراها
كم روي العسكر الذي المنيرة قسرا
بعد ما كان ليلها بغشاها
و كلام الصخر الأصم لديه
معجز بالهدي الآلهي فاها
و سمت باسمه سفينة نوح
فاستقرت به علي مجراها
و به نال خلة الله ابراهيم
و النار باسمه أطفاها
و بسر سري في ابن عمران ان
اطاعت تلك اليمين عصاها
و به سخر المقابر عيسي
فأجابت ندائه موتاها
و هو سر السجود في الملأ
الأعلي و لولاه لم تعفر جباها
وهو الآية المحيطة بالكون
ففي كل عين شي ء تراها
الفريد الذي مفاتيح علم
الواحد الفرد غيره ما حواها
هو طاوس روضة الملك لا
بل هو ناموسها الذي يرعاها
و هو الجوهر المجرد منه
كل نفس ملكيها زكاها
لم تكن هذه العناصر الا من
هؤلاء حيث كان أباها
من يلج في جنان جدوي يديه
يجد الحور من أقل اماها
لا تخفف من أسي القيامة هولا
كشف الله بالنبي أساها
ثق بمعروفه تجده زعيما
بنجاة العصاة يوم لقاها
كيف تظمي حشي المجين منه
و هو من كوثر الو داد سقاها
شربة أعقبتم نشوات
رق نشوانها وراق انتشاها
ما رأت وجه الغمامة الا
و أراقت منه حياؤ حياها
ما حباه شفاعه الله الا
لكنوز من جاهة زكاها.