کد مطلب:151443 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:266
پیشگفتار
روش نگارنده این بوده است كه در مناسبت ها و رخدادها، به خواندن آنچه ویژه ی آن مناسبت و رخداد است بپردازم، تا روند و چون و چند آن را بشناسم. این كار را هم بخاطر دانش اندوزی و هم به امید گزارد حق خدمات دینی و تراثی ام می كنم كه مایه ی مباهات منست.
بر همین اساس در نخستین روز ماه محرم الحرام سال 1415 ه. ق، خواندن بخش ویژه ی سرگذشت امام سبط شهید، سرورمان ابوعبدالله حسین بن علی بن ابی طالب - علیهم السلام - را، از كتاب تاریخ دمشق، تالیف حافظ و مورخ دمشقی، علی بن حسن بن هبة الله، معروف به ابن عساكر (571 - 499)، آغاز كردم.
این كتار سرشارست از روایتی كه ابن عساكر آنها را از گویندگانشان نقل كرده؛ این مرد به فراخی دانش و چیره دستی در این فن نامبردارست، و این، كتاب او را سزامند هرگونه عنایت و اهتمام می سازد.
احادیث این سرگذشت - بنا بر شماره گذاری مصحح كتاب - نزدیك به 400 حدیث است كه مربوط می شود به امام حسین - علیه السلام - و شؤون حیات ایشان: ویژگیها و سیرت آن بزرگوار، پیش از كربلا، در كربلا و پس از آن.
تاریخ دمشق - مانند دیگر نگارشهای كهن - بر اسلوب اسناد متكی است؛ اسانید فراوانی می آورد و به برشمردن و تكرار آنها می پردازد. این امر در پهنه ی نقد و ارزیابی تراث اهمیت و ضرورت ویژه ای دارد، لیك مراجعه و استفاده از آن را جز برای عالمان و متخصصان مشقت آور می كند، زیرا چنین اسلوب تراثیی را ثقیل می یابند، و از این رو، نه چنین كتابهایی را تهیه می كنند و نه تن به مطالعه و بهره وری از آن می دهند. بر من گران آمد كه این كتاب، و ثروت حدیثی و علمی مندرج در آن، از دست و دسترس بیشترینه ی
دوستداران معرفت بدور باشد...؛ زین رو، به استخراج احادیث از این كتاب كلان دست یازیدم و آنها را به شكلی تنظیم نمودم كه عموم خوانندگان را خوش افتد.
برای سهولت بیشتر و افزایش رغبت خواننده در پیگیری مطالب، هر حدیث را در چارچوبی معین قرار دادم و ابعاد مورد نظر - و حتی غیر مورد نظر - در ماحصل حدیث را كه فهم نص از جنبه های لغوی، تاریخی، عقیدتی و روش شناختی بازبسته بدان است، روشن سازد، و از این رهگذر، نص، جامد و مبهم و بدور از قرائن حالیه یا مقالیه، رجای نماند؛ قرائنی كه در فضای صدور نص یا فضاهای دیگر، موجود بوده، و با نص و مدلول آن پیوندی استوار دارند؛ زین رو، یاد كردشان برای توضیح و فهم نص لازمست و ضرور.
مقید بوده ام كه جز از تاریخ ابن عساكر نقل نكنم، مگر در پاره ای از امور كه در آنها اساسا بر نوشتارهای پیشین خودم، بویژه آنچه در پیوند با امام حسین - علیه السلام - بوده، تكیه كرده ام.
با آنكه كار كوچكی كرده ام، امید بزرگی به خدا بسته ام: امید كه این كار را به نیكوئی از من بپذیرد، مرا از اهلیت شفاعت حسین - علیه السلام - در روز ورود بهره مند سازد، و در پایگاهی نیكو استوار بدارد، با حسین و اصحاب حسین، آنان كه خون خود را در پای حسین ریختند - علیه السلام.
محرم الحرام سال 1415 ه. ق
سید محمدرضا حسینی جلالی
بر همین اساس در نخستین روز ماه محرم الحرام سال 1415 ه. ق، خواندن بخش ویژه ی سرگذشت امام سبط شهید، سرورمان ابوعبدالله حسین بن علی بن ابی طالب - علیهم السلام - را، از كتاب تاریخ دمشق، تالیف حافظ و مورخ دمشقی، علی بن حسن بن هبة الله، معروف به ابن عساكر (571 - 499)، آغاز كردم.
این كتار سرشارست از روایتی كه ابن عساكر آنها را از گویندگانشان نقل كرده؛ این مرد به فراخی دانش و چیره دستی در این فن نامبردارست، و این، كتاب او را سزامند هرگونه عنایت و اهتمام می سازد.
احادیث این سرگذشت - بنا بر شماره گذاری مصحح كتاب - نزدیك به 400 حدیث است كه مربوط می شود به امام حسین - علیه السلام - و شؤون حیات ایشان: ویژگیها و سیرت آن بزرگوار، پیش از كربلا، در كربلا و پس از آن.
تاریخ دمشق - مانند دیگر نگارشهای كهن - بر اسلوب اسناد متكی است؛ اسانید فراوانی می آورد و به برشمردن و تكرار آنها می پردازد. این امر در پهنه ی نقد و ارزیابی تراث اهمیت و ضرورت ویژه ای دارد، لیك مراجعه و استفاده از آن را جز برای عالمان و متخصصان مشقت آور می كند، زیرا چنین اسلوب تراثیی را ثقیل می یابند، و از این رو، نه چنین كتابهایی را تهیه می كنند و نه تن به مطالعه و بهره وری از آن می دهند. بر من گران آمد كه این كتاب، و ثروت حدیثی و علمی مندرج در آن، از دست و دسترس بیشترینه ی
دوستداران معرفت بدور باشد...؛ زین رو، به استخراج احادیث از این كتاب كلان دست یازیدم و آنها را به شكلی تنظیم نمودم كه عموم خوانندگان را خوش افتد.
برای سهولت بیشتر و افزایش رغبت خواننده در پیگیری مطالب، هر حدیث را در چارچوبی معین قرار دادم و ابعاد مورد نظر - و حتی غیر مورد نظر - در ماحصل حدیث را كه فهم نص از جنبه های لغوی، تاریخی، عقیدتی و روش شناختی بازبسته بدان است، روشن سازد، و از این رهگذر، نص، جامد و مبهم و بدور از قرائن حالیه یا مقالیه، رجای نماند؛ قرائنی كه در فضای صدور نص یا فضاهای دیگر، موجود بوده، و با نص و مدلول آن پیوندی استوار دارند؛ زین رو، یاد كردشان برای توضیح و فهم نص لازمست و ضرور.
مقید بوده ام كه جز از تاریخ ابن عساكر نقل نكنم، مگر در پاره ای از امور كه در آنها اساسا بر نوشتارهای پیشین خودم، بویژه آنچه در پیوند با امام حسین - علیه السلام - بوده، تكیه كرده ام.
با آنكه كار كوچكی كرده ام، امید بزرگی به خدا بسته ام: امید كه این كار را به نیكوئی از من بپذیرد، مرا از اهلیت شفاعت حسین - علیه السلام - در روز ورود بهره مند سازد، و در پایگاهی نیكو استوار بدارد، با حسین و اصحاب حسین، آنان كه خون خود را در پای حسین ریختند - علیه السلام.
محرم الحرام سال 1415 ه. ق
سید محمدرضا حسینی جلالی