کد مطلب:161212 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:281
شجاعت
امام حسن علیه السلام برادرش حسین علیه السلام را شدیدا احترام می كرد و می فرمود: «از هیبت حسین متأثر می شوم و از دیدن او پدرم امیرالمؤمنین علیه السلام را بیاد می آورم» [1] .
حسین بن علی علیه السلام، مانند پدر بزرگوارش شجاع بود و دوست و دشمن و بزرگ و كوچك به تعظیم وی می پرداختند و در برابر او و نیز سخنان و كردارش، فروتنی می كردند.
همانطور كه قبلا اشاره كردیم حسین بن علی علیه السلام در دوران كودكی و نوجوانی به ابوبكر و عمر اعتراض كرد و چون آنان را در بالای منبر و جایگاه جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دید، در میان انبوه جمعیت پرخاش نموده و فرمود: «از منبر پدرم پایین بیا، و برو در جای پدرت قرار گیر» [2] .
سیدالشهداء علیه السلام در دوران مظلومیت امیرالمؤمنین علیه السلام نیز به یاری اسلام و مسلمین مبادرت كرد و به همراه برادرش امام حسن علیه السلام در جنگها شركت جست و در نبرد
طبرستان دشمن را به زانو درآورد. [3] .
او در زمان امیرالمؤمنین علیه السلام،كه به قدرت جوانی و تجربه ی جنگی بالا رسیده بود، در جهاد با منافقین نقش فرماندهی داشت [4] و در جنگ صفین، در شكست سپاه شام مؤثر بود و یغماگران را از اطراف شریعه ی فرات پراكنده ساخت و پرچم فتح و پیروزی را برافراشت و نشان داد كه حسین علیه السلام، فرزند شجاع علی بن ابیطالب علیه السلام است. [5] .
سرور شهیدان با ستم های معاویه مبارزه نمود و حكومت او را به رسمیت نشناخت و در هر فرصتی، او و یارانش را رسوا و مفتضح می نمود و از سخن بجا و اعتراضات عملی، كوتاهی نكرد.
در یك واقعه ی تاریخی آمده است: ولید بن عقبه فرماندار مدینه بود. در مورد یكی از باغهای امام حسین علیه السلام، بین آن دو منازعه ای پیش آمد. حسین بن علی علیه السلام برخاست و عمامه ی ولید را از سرش باز كرد و آن را بر گردن او پیچید. مروان كه در این صحنه حضور داشت، گفت: من تا بحال ندیده بودم كه كسی بر والی چنین جرأتی داشته باشد. [6] .
در جایی دیگر مروان بن حكم به امام حسین علیه السلام جسارت كرد و گفت: اگر شما، فاطمه دختر پیغمبر را نداشتید، دیگر چه افتخاری بر ما داشتید؟ امام حسین علیه السلام برآشفت و برخاست و با دست خود، حلقوم مروان را گرفت و فشار داد و عمامه ی او را بر گردنش پیچید؛ كه مروان از حالت ترس و زبونی، به غشوه افتاد. سپس آن حضرت رو به جمعیت حاضر كرده و فرمودند: «آیا از پیامبر شنیده اید كه فرمود حسن و حسین محبوبترین اشخاص روی زمین نزد من هستند؟» كه همه تأیید كردند. [7] .
حسین بن علی علیه السلام، مانند پدر بزرگوارش شجاع بود و دوست و دشمن و بزرگ و كوچك به تعظیم وی می پرداختند و در برابر او و نیز سخنان و كردارش، فروتنی می كردند.
همانطور كه قبلا اشاره كردیم حسین بن علی علیه السلام در دوران كودكی و نوجوانی به ابوبكر و عمر اعتراض كرد و چون آنان را در بالای منبر و جایگاه جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دید، در میان انبوه جمعیت پرخاش نموده و فرمود: «از منبر پدرم پایین بیا، و برو در جای پدرت قرار گیر» [2] .
سیدالشهداء علیه السلام در دوران مظلومیت امیرالمؤمنین علیه السلام نیز به یاری اسلام و مسلمین مبادرت كرد و به همراه برادرش امام حسن علیه السلام در جنگها شركت جست و در نبرد
طبرستان دشمن را به زانو درآورد. [3] .
او در زمان امیرالمؤمنین علیه السلام،كه به قدرت جوانی و تجربه ی جنگی بالا رسیده بود، در جهاد با منافقین نقش فرماندهی داشت [4] و در جنگ صفین، در شكست سپاه شام مؤثر بود و یغماگران را از اطراف شریعه ی فرات پراكنده ساخت و پرچم فتح و پیروزی را برافراشت و نشان داد كه حسین علیه السلام، فرزند شجاع علی بن ابیطالب علیه السلام است. [5] .
سرور شهیدان با ستم های معاویه مبارزه نمود و حكومت او را به رسمیت نشناخت و در هر فرصتی، او و یارانش را رسوا و مفتضح می نمود و از سخن بجا و اعتراضات عملی، كوتاهی نكرد.
در یك واقعه ی تاریخی آمده است: ولید بن عقبه فرماندار مدینه بود. در مورد یكی از باغهای امام حسین علیه السلام، بین آن دو منازعه ای پیش آمد. حسین بن علی علیه السلام برخاست و عمامه ی ولید را از سرش باز كرد و آن را بر گردن او پیچید. مروان كه در این صحنه حضور داشت، گفت: من تا بحال ندیده بودم كه كسی بر والی چنین جرأتی داشته باشد. [6] .
در جایی دیگر مروان بن حكم به امام حسین علیه السلام جسارت كرد و گفت: اگر شما، فاطمه دختر پیغمبر را نداشتید، دیگر چه افتخاری بر ما داشتید؟ امام حسین علیه السلام برآشفت و برخاست و با دست خود، حلقوم مروان را گرفت و فشار داد و عمامه ی او را بر گردنش پیچید؛ كه مروان از حالت ترس و زبونی، به غشوه افتاد. سپس آن حضرت رو به جمعیت حاضر كرده و فرمودند: «آیا از پیامبر شنیده اید كه فرمود حسن و حسین محبوبترین اشخاص روی زمین نزد من هستند؟» كه همه تأیید كردند. [7] .
[1] سفينة البحار ج 1، ص 258.
[2] موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، ص 111.
[3] امام حسين عليه السلام، عبدالله علائلي، ص 313.
[4] نهج البلاغه، خطبه ي 181.
[5] شجره ي طوبي، ص 327.
[6] جلاء العيون شبر ج 2، ص 26.
[7] بحارالأنوار، ج 44، ص 344.