کد مطلب:163199 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:214
تحلیل
كلمات حسین، آمادگی برای شهادت و حفظ حرمت حرم و امر به معروف و نهی از منكر و اصلاح امت و جلوگیری از بدعت ها و اقامه ی سنت و امامت و تشكیل حكومت هست.بعضی خیال می كنند كه باید به یكی از این اهداف روی آورد و از میان این ها با تعارض و ترجیح انتخاب كرد.همان طور كه یك دسته گذشته از این ها معتقد هستند كه حسین برای كاری نیامده بود و هرگاه اجازه می دادند بازمی گشت و حتی پس از شهادت تمامی یارانش آماده بازگشت و انصراف بود.
با آن چه كه در این شب ها مطرح كردیم، می توانیم به راحتی تمامی این احتمالات را جمع كنیم كه اعتقاد به حق ناچار اهداف حكومت و برنامه ریزی و تشكل و سازمان و تربیت نیروهای مناسب و جایگزین كردن آن ها را به دنبال می آورد.وضع امامت و اعتقاد به امامت از این همه جدا نیست، و در هنگامی كه عده و عده فراهم نشده باشد و تلقی آدم ها از خود عوض نشده باشد و مهره ها فراهم نشده باشد و در جایگاه خود ننشسته باشد، طبیعی است كه دیگر مبارزه و درگیری ادامه نیابد و حتی پس از شهادت كسانی كه خیری در عیش بعد از آنان نیست، دوباره بازگردد و زمینه ها را فراهم نماید...
امر به معروف و نهی از منكر و اصلاح امر امت و محو بدعت و اقامه ی سنت و امامت و تشكیل حكومت، این ها با یكدیگر تعارضی ندارند، كه تمامی این ها موضوع و زمینه دارند و در یكدیگر نهفته هستند.
همان طور كه خروج از مدینه به خاطر فرار از بیعت و خروج از مكه به خاطر حفظ حرمت و آمادگی برای شهادت و زیر بار بیعت یزید و ذلت نرفتن، انتخاب هایی هستند كه در هر كدام از این شرایط با حساب و سنجش به دست آمده اند.در صورتی كه زمینه عوض شود و شرایط متحول شود، بازگشت و انصراف صورت می پذیرد و این انصراف، انصراف از تشكیل امامت و برنامه ریزی های بعدی برای حكومت علوی و اسلامی نیست.
كسانی كه طالب حكومت اسلامی یا رهبری معصوم و ولایت انسان كامل هستند و كسانی كه با توجه به حق و به ساخت جهان و انسان، هدف هایی در سطح آزادی و عدالت و آگاهی و تكامل و رفاه و امن و رهایی را كافی نمی دانند و با واقعیت انسان و جهان هماهنگ نمی بینند و معتقد هستند كه هدف ها بالاتر و حوزه ی حكومت گسترده تر از هفتاد سال است و در این حوزه و با این اهداف، چاره ای جز حكومت خدا و محمد صلی الله علیه و آله و معصوم نیست و دیگران باید به این جریان دعوت كنند و برای این هدف زمینه ساز باشند، كسانی كه این هدف و این روش و این راه و رهبری را انتخاب كرده اند، ناچار باید برای دو چیز آماده شوند:
1. تأمین نیازها
2. تحمل تبعات و لوازم و رنج های سنگین، كه طبیعی این اهداف بلند و خواسته های سنگین است.
1- این حكومت و این هدف، زمینه ی تربیتی، معرفتی و محبتی می خواهد.عده و مهره های كارساز می خواهد.عده و امكانات می خواهد و طرح و نقشه و در نتیجه جایگزین شدن در مواضع كلیدی و جایگاه های حیاتی را می خواهد.
و در مرحله ی تربیت باید به سنگینی اهداف و مراحل تا هدف و نیازها در هر
مرحله توجه داشت.همان طور كه باید به حوزه های كار و میدان های مبارزه و آفت های این میدان ها و مصونیت در برابر آن ها پرداخت و از ظرفیت و ظرافت بهره گرفت و از كید و مكر دشمن نهراسید و از استمرار برخوردها نرنجید و باید آماده ی شروع جدید و آغاز روز به روز بود و از برخوردهای بد دوستان بازنگشت و دل پر كینه ننمود كه حساسیت شرایط ناچار اختلاف دیدها و عمل ها و بدبینی ها و خشونت ها را طبیعی می سازد و در این شرایط حساس طبیعی نفی توقع برای اثبات تحمل، ضروری است.
2- این تفكر و این بینش، صف و درگیری دارد و درگیری چهره های گوناگون و لوازم متعدد دارد.برخورد با منافع دشمن، ایجاد تعارض و درگیری میان آنها و بهره برداری از نقطه های ضعف و اختلاف ها، ضروری و لازم است.نمی توان با دشمن در خانه خود جنگید كه باید او را در خانه اش درگیر كرد و باید نقطه ضعف هایش را فشار داد.اگر ما معتقد هستیم كه هدف داری و قانونمندی وجود دارد و اگر معتقدیم كه راه، فقط یك راه هست، دیگر از قوت های دشمن هراسی نیست كه این نیروها در بن بست انفجار می آورد و با شتاب زیادتر به درگیری و برخورد شكننده دچار می شوند.
برای كسی كه از راه بیرون رفته، تو بیشتر از سقوط و برخورد و درگیری، عذابی نخواهی داشت. [1] .
البته دشمن كه با قدرت و صنعت همراه است و با ثروت های ما به فقیر كردن
ما می پردازد و از كیسه ی نفت و امكانات ما خرج می كند و از ما غرامت می گیرد و بازار صنایع نظامی و غیر نظامی خویش را از ركود نجات می بخشد، این دشمن از تجربه ها و بن بست تجربه ها و راه ها و فرارها غافل نیست كه او هم به قانون اختلاف و نقطه ضعف و درگیری آشناست و می داند كه چگونه باید جبهه های جدید بازكرد و در برابر جلوه های دنیا و جاذبه های جنسی و نقطه ضعف های جوانان و پیرمردان، برنامه ریزی كرد و از فشارها چند ساله و برخوردهای دنیا طلبانه و توزیع غلط امكانات و بهره مندی چشم گیر مسؤولان و برداشت های وسوسه انگیز اجاره نشین های فارغ و كاخ نشین های شبكه دار و خودخواه، به استدعای رفاه و لذت و عصیان و نفرت دامان زد و نوارهای سكس را از داخل تهیه كرد و به خارج فرستاد و با عطش این نسل سركش آتش ها بپا كرد.
این تجربه های مكرر به دشمن هم آموخته كه نقطه ضعف های ما، او را از هجوم بی نیاز می كند كه یك لعبت زیبا به من اعتنا ندارد و به من هجوم ندارد ولی نقطه ضعف من و شهوت سركش من مرا آرام نمی گذارد و حتی در دوره ی اقتدار اندلسی من، مرا به زنجیر می كشد تا چه رسد به دوره ی گرفتاری های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و روانی من.
در هر حال با تمامی این رنج ها و مشكلات نمی توان از رفتن چشم پوشید و بازگشت كه در نهایت باید از شكست درس پیروزی گرفت و نقطه ضعف ها را پر كرد و از یك سوراخ دوبار گزیده نشد كه: لا یلسع المؤمن من جحر مرتین... [2] .
با آن چه كه در این شب ها مطرح كردیم، می توانیم به راحتی تمامی این احتمالات را جمع كنیم كه اعتقاد به حق ناچار اهداف حكومت و برنامه ریزی و تشكل و سازمان و تربیت نیروهای مناسب و جایگزین كردن آن ها را به دنبال می آورد.وضع امامت و اعتقاد به امامت از این همه جدا نیست، و در هنگامی كه عده و عده فراهم نشده باشد و تلقی آدم ها از خود عوض نشده باشد و مهره ها فراهم نشده باشد و در جایگاه خود ننشسته باشد، طبیعی است كه دیگر مبارزه و درگیری ادامه نیابد و حتی پس از شهادت كسانی كه خیری در عیش بعد از آنان نیست، دوباره بازگردد و زمینه ها را فراهم نماید...
امر به معروف و نهی از منكر و اصلاح امر امت و محو بدعت و اقامه ی سنت و امامت و تشكیل حكومت، این ها با یكدیگر تعارضی ندارند، كه تمامی این ها موضوع و زمینه دارند و در یكدیگر نهفته هستند.
همان طور كه خروج از مدینه به خاطر فرار از بیعت و خروج از مكه به خاطر حفظ حرمت و آمادگی برای شهادت و زیر بار بیعت یزید و ذلت نرفتن، انتخاب هایی هستند كه در هر كدام از این شرایط با حساب و سنجش به دست آمده اند.در صورتی كه زمینه عوض شود و شرایط متحول شود، بازگشت و انصراف صورت می پذیرد و این انصراف، انصراف از تشكیل امامت و برنامه ریزی های بعدی برای حكومت علوی و اسلامی نیست.
كسانی كه طالب حكومت اسلامی یا رهبری معصوم و ولایت انسان كامل هستند و كسانی كه با توجه به حق و به ساخت جهان و انسان، هدف هایی در سطح آزادی و عدالت و آگاهی و تكامل و رفاه و امن و رهایی را كافی نمی دانند و با واقعیت انسان و جهان هماهنگ نمی بینند و معتقد هستند كه هدف ها بالاتر و حوزه ی حكومت گسترده تر از هفتاد سال است و در این حوزه و با این اهداف، چاره ای جز حكومت خدا و محمد صلی الله علیه و آله و معصوم نیست و دیگران باید به این جریان دعوت كنند و برای این هدف زمینه ساز باشند، كسانی كه این هدف و این روش و این راه و رهبری را انتخاب كرده اند، ناچار باید برای دو چیز آماده شوند:
1. تأمین نیازها
2. تحمل تبعات و لوازم و رنج های سنگین، كه طبیعی این اهداف بلند و خواسته های سنگین است.
1- این حكومت و این هدف، زمینه ی تربیتی، معرفتی و محبتی می خواهد.عده و مهره های كارساز می خواهد.عده و امكانات می خواهد و طرح و نقشه و در نتیجه جایگزین شدن در مواضع كلیدی و جایگاه های حیاتی را می خواهد.
و در مرحله ی تربیت باید به سنگینی اهداف و مراحل تا هدف و نیازها در هر
مرحله توجه داشت.همان طور كه باید به حوزه های كار و میدان های مبارزه و آفت های این میدان ها و مصونیت در برابر آن ها پرداخت و از ظرفیت و ظرافت بهره گرفت و از كید و مكر دشمن نهراسید و از استمرار برخوردها نرنجید و باید آماده ی شروع جدید و آغاز روز به روز بود و از برخوردهای بد دوستان بازنگشت و دل پر كینه ننمود كه حساسیت شرایط ناچار اختلاف دیدها و عمل ها و بدبینی ها و خشونت ها را طبیعی می سازد و در این شرایط حساس طبیعی نفی توقع برای اثبات تحمل، ضروری است.
2- این تفكر و این بینش، صف و درگیری دارد و درگیری چهره های گوناگون و لوازم متعدد دارد.برخورد با منافع دشمن، ایجاد تعارض و درگیری میان آنها و بهره برداری از نقطه های ضعف و اختلاف ها، ضروری و لازم است.نمی توان با دشمن در خانه خود جنگید كه باید او را در خانه اش درگیر كرد و باید نقطه ضعف هایش را فشار داد.اگر ما معتقد هستیم كه هدف داری و قانونمندی وجود دارد و اگر معتقدیم كه راه، فقط یك راه هست، دیگر از قوت های دشمن هراسی نیست كه این نیروها در بن بست انفجار می آورد و با شتاب زیادتر به درگیری و برخورد شكننده دچار می شوند.
برای كسی كه از راه بیرون رفته، تو بیشتر از سقوط و برخورد و درگیری، عذابی نخواهی داشت. [1] .
البته دشمن كه با قدرت و صنعت همراه است و با ثروت های ما به فقیر كردن
ما می پردازد و از كیسه ی نفت و امكانات ما خرج می كند و از ما غرامت می گیرد و بازار صنایع نظامی و غیر نظامی خویش را از ركود نجات می بخشد، این دشمن از تجربه ها و بن بست تجربه ها و راه ها و فرارها غافل نیست كه او هم به قانون اختلاف و نقطه ضعف و درگیری آشناست و می داند كه چگونه باید جبهه های جدید بازكرد و در برابر جلوه های دنیا و جاذبه های جنسی و نقطه ضعف های جوانان و پیرمردان، برنامه ریزی كرد و از فشارها چند ساله و برخوردهای دنیا طلبانه و توزیع غلط امكانات و بهره مندی چشم گیر مسؤولان و برداشت های وسوسه انگیز اجاره نشین های فارغ و كاخ نشین های شبكه دار و خودخواه، به استدعای رفاه و لذت و عصیان و نفرت دامان زد و نوارهای سكس را از داخل تهیه كرد و به خارج فرستاد و با عطش این نسل سركش آتش ها بپا كرد.
این تجربه های مكرر به دشمن هم آموخته كه نقطه ضعف های ما، او را از هجوم بی نیاز می كند كه یك لعبت زیبا به من اعتنا ندارد و به من هجوم ندارد ولی نقطه ضعف من و شهوت سركش من مرا آرام نمی گذارد و حتی در دوره ی اقتدار اندلسی من، مرا به زنجیر می كشد تا چه رسد به دوره ی گرفتاری های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و روانی من.
در هر حال با تمامی این رنج ها و مشكلات نمی توان از رفتن چشم پوشید و بازگشت كه در نهایت باید از شكست درس پیروزی گرفت و نقطه ضعف ها را پر كرد و از یك سوراخ دوبار گزیده نشد كه: لا یلسع المؤمن من جحر مرتین... [2] .
[1] بحارالانوار، ج 72، ص 365.
[2] بحارالانوار، ج 12، ص 277.