کد مطلب:224266 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:156
موزه
موزه یعنی چه و چرا باید اشیاء عتیق و قیمتی را در یك جا تمركز داد و جمع نمود این سئوالی است كه غالب مبتدیان می نمایند و مردم بی تعمق می گویند اشیاء قیمتی را بفروشند و از آن احتیاجات دیگر را تهیه نمائید؟ این موضوع تا چه حد قابل قبول و صحیح به نظر می رسد در اقوام خردمندان و علمای اجتماع مورد بحث و اختلاف نظر است این حقیقت را می توان در یك سطری از زندگی خانواده گی كوچك نمود و نشان داد یك خانواده وقتی درآمدش تكافوی مخارجش را بنماید می تواند تركه و آن چه از پدران و اجداد او به ارث به او رسیده در محلی جمع نماید و به آثار خانواده گی افتخار و مباهات كند - این اسناد قدمت خانواده و افتخار و مایه شخصیت و منش بزرگواری اجتماعی یك فرد خانواده است.
بدون تردید هر خانواده بیشتر در مكتب فامیل و پدر و مادر و اقوام و اقارب و خویشان و دوستان خانواده دار پرورش یافته باشد روحیه او قوی تر و فضیلت اخلاقی او تا شائبه بهمن شین بد پیدا نكرده بهتر و شایسته تر و پسندیده تر است.
خانواده های بزرگ و فامیل های ریشه دار یك قوم و ملت سند افتخار آن جامعه می باشند مخصوصا كه به یك قسمت از اركان اجتماع «علم و تجارت - ریاست - فلاحت و صنعت» سابقه خانواده گی داشته باشند.
این افراد در جامعه مورد تكریم و احترام افراد یك شهر و یك قوم هستند زیرا خواهی نخواهی از فاضل مؤنه آن ها گروهی نان می خورند و از جنبه های اخلاقی آن ها دسته ای تربیت می یابند و لذا ما بسیار دیده ایم كه مثلا آشپز و قهوه چی و منشی و ناظر یك خانواده بزرگ خود یك شخصیت بارزی شده مانند امیركبیر و غیره.
از این اصول مسلم اجتماعی این نتیجه گرفته می شود كه اموال و اثاثیه و اشیاء خانوادگی در حال عدم احتیاج و تأمین مخارج زندگی به صورت یك مهمانخانه و اطاق پذیرائی تمركز یافته و واردین موجبات افتخار مردم دنیا بین را می بینند و تشخیص می دهند - برای زندگانی مادی همین علل و عوامل سبب تشخص و زعامت و ریاست و وكالت و معتمد بودن در شهر و محل مسكن بر می گردد و در حوادث همین اشخاص قدرت كمك به افراد عادی را دارند.
از این مقدمه این نتیجه گرفته می شود كه اگر تمام اموال و اثاثیه قیمتی پدران و اجداد
[ صفحه 358]
و نیاكان حفظ شود سند افتخار و تاریخ یك ملت است. و اگر با عدم احتیاج آن را بفروشند چه چیز بهتر از این اسناد عظمت و سابقه تاریخی تهیه كنند؟!
یقینا جواب آن سكوت و هیچ است.
بنابراین مردم خردمند و دوراندیش هرچه داشته باشند می كوشند از دست ندهند و از میراث پدرها و خانواده ها موزه ها بسازند و اموال و اثاثیه تاریخی و اسناد با ارج و ارزش دار فامیلی را در آن تمركز دهند و به نام موزه در معرض تماشای دیگران بگذارند.
موزه برای یك خانواده و یك فامیل و یك قصبه و شهر و كشور سند افتخار و معرف ارزش آن خاندان و ملت می باشند و چون در بسیاری از خانواده ها امید بقاء و حفظ اموال و اثاثیه تاریخی و اشیاء نفیسه عتیق مانند فرش و ظروف و كتاب و غیره نیست خردمندان بشری آن چه دارند در آستان مفاخر علمی خود می گذارند تا در آن جا باقی بماند.
این حقیقت را حتی سلاطین تشخیص می دادند - اگر خوارزم شاهیان و صفویه می خواستند برای خود موزه ای را بسازند با قدرت مالی كه داشتند به خوبی می توانستند ولی می دانستند كه موزه تركه آن ها نصیب سلاطین بعد می شود و روی حب و بغض سیاسی دستخوش تمایلات مردم می گردد و از بین می رود لذا آن چه كه داشتند برای آن كه از بین نرود و محفوظ بماند و نام آن ها در ردیف نام باقی مردان آسمانی قرار گیرد ذخایر قیمتی خود را تقدیم آستان قدس رضوی نموده اند كه به نام آن ها ضبط و حفظ گردد و باقی بماند و سند افتخار خدمت آن ها بر عقیده و خصوص ایمان آن ها باشد.
این خود یك حقیقتی است كه غیر قابل احتراز است و هر كس از این موزه و آستان قدس یا از این عتبات عالیات و اماكن متبركه چیزی برده خیانت به خود كرده زیرا باز به صورت دیگری آن چیزهای ارزنده یا نظیر آن دوباره در همین عتبه عالیه جمع شده و باقی مانده و نام خائنین و طمع كاران به خیانت و دزدی و لعنت و تنفر برده شده است.
آن ها كه عتبات مقدس ائمه بقیع را ویران كردند و آن ها كه بارگاه حضرت خدیجه را در جنة المعلی به غارت بردند و اموال ذخایر قیمتی آن جا را غارت كردند آن ها كه به حرم مقدس سیدالشهداء تاختند و آتش زدند و ذخایر آن را بردند، آن ها كه اموال و اثاثیه و طلا و جواهرات امام رضا را بردند همه نامشان در تاریخ به زشتی و تنفر و انزجار برده شده در حالی كه باز به مرور زمان روز افزون اموال و اثاثیه و طلاها و جواهرات بر آن آستان ها افزون گردیده و آن ها كه
[ صفحه 359]
خدمت نموده و عرض ادب و ارادت نشان داده اند و اموال ذخایر خود و خانوادگی خود را هدیه آستان قدس نموده اند مانند گوهر شاد خانم و شاه عباس و ملك صاحب كتابخانه و هر كس عرض ادب و ارادتی كرده نامش در تاریخ به افتخار و ادب برده شده و در صورت خدمت گذاران آستان ائمه معصومین ضبط و ثبت گردیده و اجر جزیلی از خدای بزرگ پاداش گرفته ضمنا یك موزه و مركز اشیاء قیمتی برای افتخار ملی كشور خود ذخیره نموده اند كه سند افتخار و ایمان و علاقه به ملیت و اسلامیت و اجتماع ملی آن ها می باشد.
برای مثال كافی است كتابخانه آستان قدس را مقیاس قرار دهیم اگر این كتاب ها در خانواده ها مانده بود به ارث هر فرزندی چند كتاب می برد یا می فروخت یا پاره و فرسوده و مندرس و معدوم می شد و دیگر هیچ اثری باقی نمی ماند ولی چند عدد چند عدد همه تقدیم آستان قدس رضوی نمودند در نتیجه امروز نام بسیاری از مردم دانشمند ادوار اسلامی در سایه نام مقدس امام رضا محفوظ مانده كه در دفاتر موقوفات كتب ثبت و پشت كتاب ها باقی مانده و خود كتاب كه سرمایه و ذخیره علمی و معنوی است از هزار سال پیش تا كنون محفوظ مانده پیوسته مورد استفاده است و امروز تشكیلات كتابخانه و حفظ و نگهبانی و طریقه تجلید و نگهداری آن كه مخارجی دارد همه از بودجه آستان قدس تأمین می گردد و یك ذخیره بی نظیری در كشور ایران از آثار اسلامی باقی مانده كه مورد عنایت علماء و خردمندان جهان است و هزاران نفر در سال از آن استفاده می نمایند. به همین نسبت فرش ها - زربفت ها - ظروف عالی و عتیق - طلا و نقره مسكوك و غیر مسكوك - املاك و عمارات در قراء و قصبات و دهات و مزارع و اشیاء عتیق نفیس قیمتی كه آثار صنعتی مردم هر عصر بوده همه در موزه محفوظ مانده است.
[ صفحه 360]
بدون تردید هر خانواده بیشتر در مكتب فامیل و پدر و مادر و اقوام و اقارب و خویشان و دوستان خانواده دار پرورش یافته باشد روحیه او قوی تر و فضیلت اخلاقی او تا شائبه بهمن شین بد پیدا نكرده بهتر و شایسته تر و پسندیده تر است.
خانواده های بزرگ و فامیل های ریشه دار یك قوم و ملت سند افتخار آن جامعه می باشند مخصوصا كه به یك قسمت از اركان اجتماع «علم و تجارت - ریاست - فلاحت و صنعت» سابقه خانواده گی داشته باشند.
این افراد در جامعه مورد تكریم و احترام افراد یك شهر و یك قوم هستند زیرا خواهی نخواهی از فاضل مؤنه آن ها گروهی نان می خورند و از جنبه های اخلاقی آن ها دسته ای تربیت می یابند و لذا ما بسیار دیده ایم كه مثلا آشپز و قهوه چی و منشی و ناظر یك خانواده بزرگ خود یك شخصیت بارزی شده مانند امیركبیر و غیره.
از این اصول مسلم اجتماعی این نتیجه گرفته می شود كه اموال و اثاثیه و اشیاء خانوادگی در حال عدم احتیاج و تأمین مخارج زندگی به صورت یك مهمانخانه و اطاق پذیرائی تمركز یافته و واردین موجبات افتخار مردم دنیا بین را می بینند و تشخیص می دهند - برای زندگانی مادی همین علل و عوامل سبب تشخص و زعامت و ریاست و وكالت و معتمد بودن در شهر و محل مسكن بر می گردد و در حوادث همین اشخاص قدرت كمك به افراد عادی را دارند.
از این مقدمه این نتیجه گرفته می شود كه اگر تمام اموال و اثاثیه قیمتی پدران و اجداد
[ صفحه 358]
و نیاكان حفظ شود سند افتخار و تاریخ یك ملت است. و اگر با عدم احتیاج آن را بفروشند چه چیز بهتر از این اسناد عظمت و سابقه تاریخی تهیه كنند؟!
یقینا جواب آن سكوت و هیچ است.
بنابراین مردم خردمند و دوراندیش هرچه داشته باشند می كوشند از دست ندهند و از میراث پدرها و خانواده ها موزه ها بسازند و اموال و اثاثیه تاریخی و اسناد با ارج و ارزش دار فامیلی را در آن تمركز دهند و به نام موزه در معرض تماشای دیگران بگذارند.
موزه برای یك خانواده و یك فامیل و یك قصبه و شهر و كشور سند افتخار و معرف ارزش آن خاندان و ملت می باشند و چون در بسیاری از خانواده ها امید بقاء و حفظ اموال و اثاثیه تاریخی و اشیاء نفیسه عتیق مانند فرش و ظروف و كتاب و غیره نیست خردمندان بشری آن چه دارند در آستان مفاخر علمی خود می گذارند تا در آن جا باقی بماند.
این حقیقت را حتی سلاطین تشخیص می دادند - اگر خوارزم شاهیان و صفویه می خواستند برای خود موزه ای را بسازند با قدرت مالی كه داشتند به خوبی می توانستند ولی می دانستند كه موزه تركه آن ها نصیب سلاطین بعد می شود و روی حب و بغض سیاسی دستخوش تمایلات مردم می گردد و از بین می رود لذا آن چه كه داشتند برای آن كه از بین نرود و محفوظ بماند و نام آن ها در ردیف نام باقی مردان آسمانی قرار گیرد ذخایر قیمتی خود را تقدیم آستان قدس رضوی نموده اند كه به نام آن ها ضبط و حفظ گردد و باقی بماند و سند افتخار خدمت آن ها بر عقیده و خصوص ایمان آن ها باشد.
این خود یك حقیقتی است كه غیر قابل احتراز است و هر كس از این موزه و آستان قدس یا از این عتبات عالیات و اماكن متبركه چیزی برده خیانت به خود كرده زیرا باز به صورت دیگری آن چیزهای ارزنده یا نظیر آن دوباره در همین عتبه عالیه جمع شده و باقی مانده و نام خائنین و طمع كاران به خیانت و دزدی و لعنت و تنفر برده شده است.
آن ها كه عتبات مقدس ائمه بقیع را ویران كردند و آن ها كه بارگاه حضرت خدیجه را در جنة المعلی به غارت بردند و اموال ذخایر قیمتی آن جا را غارت كردند آن ها كه به حرم مقدس سیدالشهداء تاختند و آتش زدند و ذخایر آن را بردند، آن ها كه اموال و اثاثیه و طلا و جواهرات امام رضا را بردند همه نامشان در تاریخ به زشتی و تنفر و انزجار برده شده در حالی كه باز به مرور زمان روز افزون اموال و اثاثیه و طلاها و جواهرات بر آن آستان ها افزون گردیده و آن ها كه
[ صفحه 359]
خدمت نموده و عرض ادب و ارادت نشان داده اند و اموال ذخایر خود و خانوادگی خود را هدیه آستان قدس نموده اند مانند گوهر شاد خانم و شاه عباس و ملك صاحب كتابخانه و هر كس عرض ادب و ارادتی كرده نامش در تاریخ به افتخار و ادب برده شده و در صورت خدمت گذاران آستان ائمه معصومین ضبط و ثبت گردیده و اجر جزیلی از خدای بزرگ پاداش گرفته ضمنا یك موزه و مركز اشیاء قیمتی برای افتخار ملی كشور خود ذخیره نموده اند كه سند افتخار و ایمان و علاقه به ملیت و اسلامیت و اجتماع ملی آن ها می باشد.
برای مثال كافی است كتابخانه آستان قدس را مقیاس قرار دهیم اگر این كتاب ها در خانواده ها مانده بود به ارث هر فرزندی چند كتاب می برد یا می فروخت یا پاره و فرسوده و مندرس و معدوم می شد و دیگر هیچ اثری باقی نمی ماند ولی چند عدد چند عدد همه تقدیم آستان قدس رضوی نمودند در نتیجه امروز نام بسیاری از مردم دانشمند ادوار اسلامی در سایه نام مقدس امام رضا محفوظ مانده كه در دفاتر موقوفات كتب ثبت و پشت كتاب ها باقی مانده و خود كتاب كه سرمایه و ذخیره علمی و معنوی است از هزار سال پیش تا كنون محفوظ مانده پیوسته مورد استفاده است و امروز تشكیلات كتابخانه و حفظ و نگهبانی و طریقه تجلید و نگهداری آن كه مخارجی دارد همه از بودجه آستان قدس تأمین می گردد و یك ذخیره بی نظیری در كشور ایران از آثار اسلامی باقی مانده كه مورد عنایت علماء و خردمندان جهان است و هزاران نفر در سال از آن استفاده می نمایند. به همین نسبت فرش ها - زربفت ها - ظروف عالی و عتیق - طلا و نقره مسكوك و غیر مسكوك - املاك و عمارات در قراء و قصبات و دهات و مزارع و اشیاء عتیق نفیس قیمتی كه آثار صنعتی مردم هر عصر بوده همه در موزه محفوظ مانده است.
[ صفحه 360]