کد مطلب:231267 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:277
فرمانبرداری
خدا هیچ پیامبری را نفرستاد مگر برای آن كه اطاعت شود: (و ما أرسلنا من رسول الا لیطاع باذن الله). [1] .
هم چنین هیچ امامی را منصوب نفرمود مگر آنكه مردم را به اطاعت و فرمانبری از او فراخواند: (اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و أولی الأمر منكم). [2] .
اگر چه امام زمان علیه السلام در غیبت به سر می برند، اراده و فرمانش در میان همه خلایق جاری و نافذ است. دستورات حضرتش را باید شناخت و از آن ها اطاعت كرد و حاكمیت او را گردن نهاد. همین هاست كه زمینه ی ظهور آن حضرت را فراهم خواهد ساخت.
خود آن بزرگوار می فرماید:
«و لو أن أشیاعنا - وفقهم الله لطاعته - علی اجتماع من القلوب فی الوفاء بالعهد علیهم لما تأخر عنهم الیمن بلقائنا». [3] .
اگر شیعیان ما - كه خداوند آنان را به اطاعت خویش موفق گرداند - در وفای به عهد الاهی هم دل و هم پیمان می شدند، سعادت دیدار ما از آنان به تأخیر نمی افتاد.
به راستی آیا عهد الاهی چیزی جز پرستش و بندگی خداست؟ آیا این پرستش جز با اطاعت محض از ولی خدا تحقق پذیر است؟
[ صفحه 73]
«طوبی لشیعة قائمنا المنتظرین لظهوره فی غیبته، و المطیعین له فی ظهوره!» [4] .
خوشا به حال شیعیان قائم علیه السلام ما، آنان كه در دوران غیبت او چشم انتظار ظهور اویند و در دوران ظهورش سرسپردگان دستورات وی!
منتظران حضرت مهدی علیه السلام همان نیكبختانی هستند، كه جز اطاعت نمی شناسند و جز به فرمان او كاری انجام نمی دهند. این اطاعت و فرمان پذیری از امام عصر علیه السلام باید به گونه ای باشد كه امام صادق علیه السلام توصیف می فرماید: «هم أطوع له من الأمة لسیدها». [5] اطاعت و فرمان پذیری منتظرین از امام زمان علیه السلام، افزون تر از اطاعت و فرمان بری كنیزی از مالك و مولای خود است.
امام باقر علیه السلام نیز خرسندی خدا را در اطاعت از امام می دانند:
«ذروة الأمر و سنامه و مفتاحه و باب الأشیاء و رضا الرحمان الطاعة للامام بعد معرفته». [6] .
بالاترین و مرتفع ترین و كلید همه ی امور دینی و مدخل آنها، و مایه ی خرسندی خدای رحمان، پس از معرفت امام اطاعت از اوست.
هم چنین هیچ امامی را منصوب نفرمود مگر آنكه مردم را به اطاعت و فرمانبری از او فراخواند: (اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و أولی الأمر منكم). [2] .
اگر چه امام زمان علیه السلام در غیبت به سر می برند، اراده و فرمانش در میان همه خلایق جاری و نافذ است. دستورات حضرتش را باید شناخت و از آن ها اطاعت كرد و حاكمیت او را گردن نهاد. همین هاست كه زمینه ی ظهور آن حضرت را فراهم خواهد ساخت.
خود آن بزرگوار می فرماید:
«و لو أن أشیاعنا - وفقهم الله لطاعته - علی اجتماع من القلوب فی الوفاء بالعهد علیهم لما تأخر عنهم الیمن بلقائنا». [3] .
اگر شیعیان ما - كه خداوند آنان را به اطاعت خویش موفق گرداند - در وفای به عهد الاهی هم دل و هم پیمان می شدند، سعادت دیدار ما از آنان به تأخیر نمی افتاد.
به راستی آیا عهد الاهی چیزی جز پرستش و بندگی خداست؟ آیا این پرستش جز با اطاعت محض از ولی خدا تحقق پذیر است؟
[ صفحه 73]
«طوبی لشیعة قائمنا المنتظرین لظهوره فی غیبته، و المطیعین له فی ظهوره!» [4] .
خوشا به حال شیعیان قائم علیه السلام ما، آنان كه در دوران غیبت او چشم انتظار ظهور اویند و در دوران ظهورش سرسپردگان دستورات وی!
منتظران حضرت مهدی علیه السلام همان نیكبختانی هستند، كه جز اطاعت نمی شناسند و جز به فرمان او كاری انجام نمی دهند. این اطاعت و فرمان پذیری از امام عصر علیه السلام باید به گونه ای باشد كه امام صادق علیه السلام توصیف می فرماید: «هم أطوع له من الأمة لسیدها». [5] اطاعت و فرمان پذیری منتظرین از امام زمان علیه السلام، افزون تر از اطاعت و فرمان بری كنیزی از مالك و مولای خود است.
امام باقر علیه السلام نیز خرسندی خدا را در اطاعت از امام می دانند:
«ذروة الأمر و سنامه و مفتاحه و باب الأشیاء و رضا الرحمان الطاعة للامام بعد معرفته». [6] .
بالاترین و مرتفع ترین و كلید همه ی امور دینی و مدخل آنها، و مایه ی خرسندی خدای رحمان، پس از معرفت امام اطاعت از اوست.
[1] نساء (4):64.
[2] نساء (4):59.
[3] احتجاج طبرسي، ج 2، ص 602.
[4] بحارالانوار، ج 52، ص 150، امام صادق عليه السلام.
[5] بحارالانوار، ج 52، ص 308.
[6] الكافي، ج 2، ص 19.