کد مطلب:252633 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:285
دیباچه
شب چادر سیاهش را بر می چیند. رنگین كمانی دلكش به هستی رنگ می پاشد. برگ سبز تنفس می كند. شكوفه های قرمز و صورتی و زرد و آبی، لب به خنده می گشایند. آسمان از افق تا افق و از كرانه تا كرانه های ناپیدا، نقش لاجوردی می پذیرد. ابرهای سفید هر لحظه شكل و نقش تازه بر زمینه ی آسمان رسم می كنند. قطرات نقره ای آب جویبارها، بر روی هم می لغزند و شادمانه نجوا می كنند و پیش می روند. پرندگان نغمه سرا، زیباترین نیایش را ترنم می كنند.
با طلوع آفتاب، طبیعت به حركت و خروش در می آید، و بدون خورشید رنگ می بازد، از حركت باز می ایستد، خون در رگهایش منجمد می شود، سیاهی بر درونش چنگ می افكند. زبانش به كام دوخته می شود و از ترانه باز می ایستد. سكوت و سكون حاكم می شود و... و طبیعت می میرد.
امام مثل آفتاب عالمتاب است. به زندگی انسانها روح می بخشد. او را به حركت در می آورد. هستی اش را معنا می كند. برنامه ی رشد و تعالی می دهد. بالی برای پرواز تا ابدیت و جاودانگی می سازد. انسان را تا ملكوت خدا به پرواز در می آورد. هدایت می كند، دست می گیرد و راه می برد. بینایی می بخشد و راه را نشان می دهد. نیرو می دهد و پلیدیها را نابود می سازد. امید می بخشد و لبخند بر لبها می نشاند.
[ صفحه 302]
زبان را به ستایش وا می دارد و زیباترین سرود آفرینش - نیایش به درگاه خالق همه ی زیباییها و خوبیها - را آموزش می دهد. نسیم فرحبخش سخنان دلنوازش چرتها را پاره می كند. انوار حكمتش چشم های فروخفته را بیدار می سازد. باران شفاعتش تنهای رنجور و گناه آلود را می شوید و پاك می سازد و دعوتش قلبها را آكنده از شوق رسیدن به وصال دوست می كند.
با امامت، هستی و زندگی آغاز می شود و بدون آن همه چیز از هم می پاشد و نابود می گردد، چرا كه امام واسطه ی فیض خدای رحمان است و دلیل آفرینش موجودات و به وجود ایشان است كه عالم قرار می یابد. نور خداوند خالق روشناییها و محور و پرگار هستی است. امام، آینه ی تمام نمای صفات الهی و بلندترین قله ی فضایل انسانی است. اسرار الهی در قلبش به ودیعه نهاده شده است. اقیانوس بیكران همه ی خیرها، خوبیها و زیباییها و دشت سرسبز معارف و علوم الهی است.
و میلاد هر امام رحمتی است از جانب خدای رحمان بر بندگان و نشانه ای از علم و اراده و قدرت بی پایان آفریدگار سبحان و آیتی از لطف و رحمت بی انتهای پروردگار لطیف و مهربان.
و بر ماست كه با شناخت آن بزرگواران، خود را در مسیر نسیم رحمت الهی قرار دهیم و با پیروی از راه و روش و تعالی آن راهبران صادق، به وصال محبوب واصل، و در جنت رضوان الهی داخل شویم.
خدایا چنان كن كه پایان كار
تو خشنود باشی و ما رستگار
[ صفحه 303]
با طلوع آفتاب، طبیعت به حركت و خروش در می آید، و بدون خورشید رنگ می بازد، از حركت باز می ایستد، خون در رگهایش منجمد می شود، سیاهی بر درونش چنگ می افكند. زبانش به كام دوخته می شود و از ترانه باز می ایستد. سكوت و سكون حاكم می شود و... و طبیعت می میرد.
امام مثل آفتاب عالمتاب است. به زندگی انسانها روح می بخشد. او را به حركت در می آورد. هستی اش را معنا می كند. برنامه ی رشد و تعالی می دهد. بالی برای پرواز تا ابدیت و جاودانگی می سازد. انسان را تا ملكوت خدا به پرواز در می آورد. هدایت می كند، دست می گیرد و راه می برد. بینایی می بخشد و راه را نشان می دهد. نیرو می دهد و پلیدیها را نابود می سازد. امید می بخشد و لبخند بر لبها می نشاند.
[ صفحه 302]
زبان را به ستایش وا می دارد و زیباترین سرود آفرینش - نیایش به درگاه خالق همه ی زیباییها و خوبیها - را آموزش می دهد. نسیم فرحبخش سخنان دلنوازش چرتها را پاره می كند. انوار حكمتش چشم های فروخفته را بیدار می سازد. باران شفاعتش تنهای رنجور و گناه آلود را می شوید و پاك می سازد و دعوتش قلبها را آكنده از شوق رسیدن به وصال دوست می كند.
با امامت، هستی و زندگی آغاز می شود و بدون آن همه چیز از هم می پاشد و نابود می گردد، چرا كه امام واسطه ی فیض خدای رحمان است و دلیل آفرینش موجودات و به وجود ایشان است كه عالم قرار می یابد. نور خداوند خالق روشناییها و محور و پرگار هستی است. امام، آینه ی تمام نمای صفات الهی و بلندترین قله ی فضایل انسانی است. اسرار الهی در قلبش به ودیعه نهاده شده است. اقیانوس بیكران همه ی خیرها، خوبیها و زیباییها و دشت سرسبز معارف و علوم الهی است.
و میلاد هر امام رحمتی است از جانب خدای رحمان بر بندگان و نشانه ای از علم و اراده و قدرت بی پایان آفریدگار سبحان و آیتی از لطف و رحمت بی انتهای پروردگار لطیف و مهربان.
و بر ماست كه با شناخت آن بزرگواران، خود را در مسیر نسیم رحمت الهی قرار دهیم و با پیروی از راه و روش و تعالی آن راهبران صادق، به وصال محبوب واصل، و در جنت رضوان الهی داخل شویم.
خدایا چنان كن كه پایان كار
تو خشنود باشی و ما رستگار
[ صفحه 303]