کد مطلب:28192 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:140
امام علی علیه السلام، در جهت عكس این سیاست فرموده است: فَإِنَّ سُخطَ العامَّةِ یُجحِفُ بِرِضَی الخاصَّةِ وإنّ سُخطَ الخاصَّةِ، یُغتَفَرُ مَعَ رِضَی العامَّةِ.[1]. به درستی كه خشم عمومی، به خشنودی خواص، زیان رساند، و خشم خواص، با رضایت عمومی قابل گذشت است. امام علی علیه السلام، به كارگزاران سفارش می كرد كه با مردم، مهربان باشند و با آنها ارتباط مستقیم داشته باشند؛ شخصاً با آنها دیدار كنند و از مشكلاتشان، آگاه شوند. امام می فرماید: مردم، غالباً رنج كشیده اند، درد دیده اند و بر آنها ستم روا شده است. بدین جهت، اگر فرصتی برای واگویی دردها و رنج ها پیدا كنند، شاید به درشتی سخن بگویند. لذا به كارگزاران خویش سفارش می كند تا لحن درشت و گاه كَج خُلقی ها و تلخی ها و برخوردهای ناصواب مردم را تحمّل كنند، هرگز در برخورد با آنان، خشم نگیرند، با چهره ای خندان و كلامی مهربان با مردم برخورد كنند، و اگر بر لغزش هایی از مردمانْ آگاه شدند كه در پنهان و به دور از دیده مردمْ انجام داده اند، در مورد آنها تفحّص نكنند. امام علی علیه السلام می كوشید كه پیوند مردم با حكومت، روشن، شفّاف و به دور از ابهام باشد. از این رو، به كارگزاران سفارش می كرد تا با تلاش و صداقت، زمینه هایِ سوءظن مردم به حكومت را بزدایند، و اگر غوغاسالارانی با جوسازی، كارگزاران را به تجاوز به حقوق مردمْ متّهم كردند، سعی كنند كه با برخورد رویاروی و صادقانه و توضیح و تشریح های شفّاف، دلایل اقدامات خود را روشن كنند و هرگز در ذهن مردمان، درباره حكومت، ابهامی باقی نگذارند، و این همه، نشانِ ارج و عظمت مردم است در دیدگاه علی علیه السلام.
مردمداری، ارج نهادن به مردم، و توجّه به عموم آنان، از جلوه های والای سیاست های اجتماعی حكومت علوی است. در نگاه علی علیه السلام، تعامل مردم، باید از سرِ مهر و شفقت باشد و حاكمان، باید به مردم، دیدگاه های آنها و آرمان هایشان ارج بگزارند. سیاستمداران، در حكومت ها غالباً می كوشند تا «ملأ» و قدرت مآب ها و به دیگر سخن، خواصّ عرصه سیاست را راضی نگه دارند، گرچه به بهای نارضایتی مردم.