کد مطلب:28364 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
می فرمود: «بندگان خدا! از خدا پروا كنید، دیده ها را فرو نهید، صداها را پایین آورید، سخن را كوتاه كنید، و خود را برای پیكار، جدال، رو در رو شدن، درگیری، نبرد، دست به گردن شدن و رزمِ خشن، آماده سازید و پایدار باشید "وَاذْكُرُواْ اللَّهَ كَثِیرًا لَّعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ * وَأَطِیعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ و وَلَا تَنَزَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُكُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّبِرِینَ؛[1]. و خدا را بسیار یاد كنید، باشد كه رستگار شوید، و خدا و رسولش را پیروی كنید و با هم نزاع مكنید، كه سست شوید و مهابت شما از بین برود، و صبر كنید كه خدا با شكیبایان است"».[2]. 1765. امام علی علیه السلام - از سخنش به محمّد بن حنفیه، هنگامی كه در روز جنگ، پرچم را به او سپرد -: كوه ها از جای كَنده شوند و تو استوار باش. دندان هایت را برهم بفشار و كاسه سرت را به خدا عاریه ده. پایت را بر زمین بكوب و چشمت را به دورترین نقطه سپاه بیفكن و چشم فرو نِه و بدان كه پیروزی، از سوی خداوند سبحان است.[3]. 1766. امام علی علیه السلام - از سخنان او كه هنگام نبرد به یارانش می فرمود: گریزی كه پس از آنْ بازگشت باشد، یا عقب نشینی ای كه پس از آنْ حمله باشد بر شما سخت نیاید. حقّ شمشیرها را ادا كنید وپهلوها[ ی دشمن ]را به خاك درآرید. بكوشید تا نیزه را هرچه كارگرتر فرو برید و ضربت را هرچه سخت تر وارد سازید، و صداها را بمیرانید، كه دوركننده تر است سستی و اضطراب را. به خدایی كه دانه را شكافت وجانداران را آفرید، [ منافقان] اسلام را نپذیرفته اند، بلكه تسلیم شده اند و كفر را پنهان ساخته اند و هر گاه یاورانی بیابند، كفر را آشكار سازند.[4]. 1767. امام علی علیه السلام - در تشویق یارانش به نبرد -: زرهپوشان را پیش دارید و بی زرهان را عقب اندازید. دندان ها را سخت برهم بفشارید كه جلوگیرنده شمشیرهاست از این كه به كاسه سر رسند. در برابر نیزه ها به خود پیچ و خم دهید، زیرا كه نیزه ها را از سر بیشتر دور می كند. و چشم ها را فرو نهید كه نیرو بخش تر است برای دل ها و آرامش دهنده تر است برای قلب ها، و صداها را بمیرانید كه از بین برنده تر است سُستی را، و پرچم خود را نیمه افراشته مدارید و اطراف آن را خالی مگذارید و آن را جز به دست دلیران و حافظان شرافت و آبرویتان مسپارید؛ چرا كه شكیبایان به هنگام فرود آمدن بلاها، كسانی اند كه خود را گِرد پرچم بدارند و دو سوی آن، یعنی پشت و جلوی آن را پُر سازند. نه از آن پس می مانند تا به دشمنش بسپارند، و نه از آن، پیش می افتند كه تنهایش گذارند. هر كسی، حریف خود را كفایت كند و به برادرش نیز یاری رساند و حریفِ خود را به برادرش وا نگذارد تا حریف وی و حریف برادرش نزد او جمع گردند. به خدا سوگند، اگر از شمشیر این جهان گریختید، از شمشیر آن جهانْ سالم نمانید. شما دلاوران عرب و از شناخته شدگانید. در گریختن، خشم خداوند و خواری همیشگی و ننگ جاودان است، و فراركننده، زیاد كننده عمر خود نیست و میان او و روزی [كه برای مرگش مقدّر شده، فرار] مانع نخواهد شد. آن كه به سوی خدا روی آرد، مانند تشنه ای است كه بر آبْ وارد شود. بهشت، زیر لبه های نیزه هاست؛ امروز، روزی است كه آن خبرها آشكار گردد. به خدا سوگند، من به دیدار آنان (دشمنان شیفته ترم از آنان به بازگشت به خانه هایشان! بار خدایا! اگر از حق سر باز زدند، جمعیتشان را پریشان ساز و میانشان اختلاف افكن و به خاطر خطاكاریشان، هلاكشان كن. آنان از جایگاهشان بركَنده نشوند، مگر با نیزه سوراخ كننده تنِ آنان؛ چنان كه نسیم از آن بیرون آید، و ضربتی كه كاسه سر را بدرانَد، و استخوان ها را خُرد كند و بازوها و پاها را از كار اندازد، تا آن كه با حمله پیاپی لشكر، تیرباران شوند و با قبیله ها و گروه ها سنگ باران شده باشند و سپاهیان، هزار هزار، به شهرهایشان درآیند، و اسبان سرزمین هایشان را كه روی در روی یكدیگرند، زیر سُم بسایند.[5]. 1768. الكافی - به نقل از مالك بن اَعیَن -: امیر مؤمنان - كه درود خدا بر او باد -، مردم را در صفّین تشویق كرد و فرمود: «خداوند عز و جل شما را بر داد و ستدی راهنمایی كرد كه از عذاب دردناك، رهایی بخشد و به خیر، ایمان به خداوند و پیكار در راه خدا وا دارد و پاداش خود را آمرزش گناه و جایگاه های پاك در بهشت های برین قرار داد و خدای عز و جل فرمود: "إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ ی صَفًّا كَأَنَّهُم بُنْیَنٌ مَّرْصُوصٌ؛[6] در حقیقت، خدا كسانی را كه در راه او صف در صف، چنان كه گویی بنایی ریخته شده از سُرب اند، جهاد می كنند، دوست می دارد". پس زرهپوشان را پیش فرستید و بی زرهان را عقب اندازید و دندان ها را سخت به هم بفشارید كه آن، جلوگیرنده شمشیرهاست از این كه به كاسه سر رسند. در برابر نیزه ها به خود پیچ و خم دهید كه نیزه ها را از سر بیشتر دور می كند. و چشم ها را فرو نهید كه نیروبخش تر است برای دل ها، و آرامش دهنده تر است برای قلب ها، وصداها را بمیرانید كه برای زدودن سستی و افزودن بر متانت، بهتر است.[7]. 1769. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -: در جنگ، شكیبایی نكند و صادقانه با آن رو به رو نگردد، مگر سه گروه: آن كه روشن بینی در دین دارد؛ یا آن كه غیرتمند بر حریم است؛ و یا آن كه خواری و ذلّت، برای او درد آور و ناراحت كننده است.[8].
1764. الكافی - به نقل از ابو صادق -: شنیدم كه علی علیه السلام مردم را در سه جا [ به جنگ] تشویق می كرد. جمل، صفّین و نهروان.