کد مطلب:28755 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
این نامگذاری ریشه ای قرآنی دارد، آن جا كه خداوند - تعالی - می فرماید: وَ إِن طَآلِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُواْ فَأَصْلِحُواْ بَیْنَهُمَا فَإِن م بَغَتْ إِحْدَلهُمَا عَلَی الْأُخْرَی فَقَتِلُواْ الَّتِی تَبْغِی حَتَّی تَفِی ءَ إِلَی أَمْرِ اللَّهِ فَإِن فَآءَتْ فَأَصْلِحُواْ بَیْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَ أَقْسِطُواْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ.[1]. و اگر دو گروه از مؤمنان با یكدیگر به جنگ برخاستند، میانشان آشتی افكنید. و اگر یك گروه بر دیگری تعدّی كرد، با آن كه تعدّی می كند، بجنگید تا به فرمان خدا باز گردد. پس اگر باز گشت، میانشان صلحی عادلانه برقرار كنید و عدالت ورزید، كه خدا عادلان را دوست می دارد. آنچه در این زمینه شایانِ توجّه است، آن كه سه عنوان نخست، ویژه نهروانیان است؛ امّا دو لقب خوارج و بُغات، ویژه آنان نیست ودرباره ناكثین (اصحاب جمل) و قاسطین (معاویه و یارانش) و نیز هر كس از امامِ عادل سرپیچد، به كار می رود.
بُغات (جمع «باغی») برگرفته از «بغی» به معنای تجاوز و ستم و تباهگری است. آن گاه كه از علی علیه السلام پرسیده شد كه آیا نهروانیان مشرك اند یا منافق، وی ایشان را بُغات خواند.