کد مطلب:28828 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:158
2782. الغارات - به نقل از عوانه -: نجاشی در روز اوّل ماه رمضان بیرون آمد. بر ابو سمّال اسدی گذر كرد كه در آستانه خانه اش نشسته بود. به نجاشی گفت: كجا می روی؟ گفت: به كُناسه[1] می روم. گفت: آیا میل داری كلّه ها و دمبه هایی بخوری كه از اوّل شب در تنور بوده و حالا خوب پخته و بار آمده است؟ گفت: وای بر تو، در اوّلین روز از رمضان؟! گفت: از آنچه كه یقین نداریم، رهایمان كن! گفت: بعد از آن چه؟ گفت: شرابی سرخ فام به تو می نوشانم كه جان را خوش می سازد و در رگ ها جاری می شود، شهوت را می افزاید، غذا را هضم می كند و لكنت زبان را می برد. فرود آمد. هر دو غذا خوردند. سپس شراب آورد و خوردند. در پایان روز، نعره هایشان بلند شد. همسایه ای داشتند كه شیعه و از یاران علی علیه السلام بود. خدمت علی علیه السلام رفت و داستان آن دو را گزارش داد. حضرت گروهی را فرستاد. خانه را محاصره كردند. ابو سمّال به خانه های بنی اسد پرید و گریخت، امّا نجاشی را نزد علی علیه السلام آوردند. صبح كه شد، او را با شلواری كه به پا داشت، آوردند و هشتاد ضربه شلّاق بر او زد، بیست شلاق هم اضافه تر. گفت: ای امیر مؤمنان! حدّ شراب را دانستم، این اضافه شلّاق ها برای چه بود؟ فرمود: برای گستاخی ات بر خدا و روزه خواری ات در ماه رمضان. سپس او را با همان شلوار در معرض تماشای مردم قرار داد. كودكان بر سر او فریاد می كشیدند كه: نجاشی شلوار خود را كثیف كرده است! و او می گفت: نه به خدا، نشیمنگاه یمنی است كه بندِ آن شُل است! سپس به معاویه پیوست و علی علیه السلام را هجو كرد.[2].
مقیس بن عمرو بن مالك، مشهور به «نجاشی» از شاعران صدر اسلام و یكی از یاران امام علی علیه السلام است. نجاشی از كسانی بود كه با سروده های خود مردم را به سپاه علی علیه السلام می خواند، از سویی مردم را برای پیكار می شورانْد و از سویی معاویه و یارانش را رسوا می ساخت و زشتكاری های آنان را آشكار می كرد. چون در ماه رمضان با شراب، روزه خواری كرد، امام علیه السلام بر او مثل دیگر معصیتكاران حد جاری كرد و خدمات گذشته اش علی علیه السلام را از اجرای حدّ الهی باز نداشت. نجاشی كه سرسختی و قاطعیتِ امام را در اجرای حدود الهی دید و این كه چیزی مانع از اجرای حد نیست - و فكر نمی كرد امام تا این اندازه سخت گیر باشد - از ایشان كناره گرفت و به معاویه پیوست.