کد مطلب:289308 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:171
سفیانی
از جمله نشانه های ظهور امام زمان (عج) خروج «سفیانی» است. (همانگونه كه خود آن حضرت بیان فرمودند).
در وصف سفیانی آمده است كه او مردی بدصورت و آبله رو و چهارشانه و ارزق چشم و اسم او «عثمان بن عنبسه» و از اولاد یزید بن معاویه است. در ظاهر مقدّس مآبی می كند و ذكرش اینست: یاربّ، یاربّ، یاربّ.
سفیانی آنقدر پلید است كه كنیزش را كه از او بچه دار شده زنده به گور می كند. («اثباة الهداة»، ج 7، ص 398)
آن ملعون پنج شهر بزرگ «دمشق»، «حمص»، «فلسطین»، «اردن» و «قنسرین» را متصرّف می شود، پس از آن لشكر بسیار به اطراف می فرستد.
سفیانی پلید با دارودسته اش بر ضدّ حضرت مهدی (عج) قیام می كند. مهدی (عج) به مردم فرمان می دهد به جنگ با این دشمن خدا و دشمن خودتان برخیزید.
ارتشی كه سفیانی برای جنگ با مهدی (عج) آماده كرده است، در سرزمین بیداء، میان مكّه و مدینه، در ذی الحُلَیْفه، در زمین فرو می رود و نابود می گردد، به طوری كه فقط دو تن از آن ارتش كه از طایفه ی «جهنیّه» هستند موفّق می شوند، بگریزند. (همان مدرك، ص 239) و آن دو نفر یكی به سوی حضرت صاحب الامر (عج) رفته و ایشان را به هلاكت سفیانی خبر می دهد و دیگری روانه شام می شود تا خبر شكست سپاهش را به او بدهد.
سفیانی پس از شنیدن خبر به كوفه می آید و هنگامی كه امام عصر (عج) به كوفه می رسد، آن ملعون فرار كرده و به شام بر می گردد. پس حضرت لشكری از عقب او می فرستد كه او را در صخره ی بیت المقدّس دستگیر كرده و سرنحس او را بریده و روح پلیدش را وارد جهنّم می كنند. («منتهی الآمال»، باب 14، فصل 7)
در برخی از روایات آمده كه سفیانی زیر درخت بغوطه ی دمشق به هلاكت می رسد. («المجالس السنیّه»، ج 5، ص 723)
در مورد سفیانی هم مانند دجّال یك نظر وجود دارد و آن اینكه سفیانی یك طاغوت پلید دارای یك رژیم جهنّمی است كه با ویژگیهای خاص با انقلاب جهانی مهدی (عج) مخالفت می كند و شكست می خورد. («بحارالانوار»، ج 53، ص 10)
رجوع شود به واژه: توقیع
در وصف سفیانی آمده است كه او مردی بدصورت و آبله رو و چهارشانه و ارزق چشم و اسم او «عثمان بن عنبسه» و از اولاد یزید بن معاویه است. در ظاهر مقدّس مآبی می كند و ذكرش اینست: یاربّ، یاربّ، یاربّ.
سفیانی آنقدر پلید است كه كنیزش را كه از او بچه دار شده زنده به گور می كند. («اثباة الهداة»، ج 7، ص 398)
آن ملعون پنج شهر بزرگ «دمشق»، «حمص»، «فلسطین»، «اردن» و «قنسرین» را متصرّف می شود، پس از آن لشكر بسیار به اطراف می فرستد.
سفیانی پلید با دارودسته اش بر ضدّ حضرت مهدی (عج) قیام می كند. مهدی (عج) به مردم فرمان می دهد به جنگ با این دشمن خدا و دشمن خودتان برخیزید.
ارتشی كه سفیانی برای جنگ با مهدی (عج) آماده كرده است، در سرزمین بیداء، میان مكّه و مدینه، در ذی الحُلَیْفه، در زمین فرو می رود و نابود می گردد، به طوری كه فقط دو تن از آن ارتش كه از طایفه ی «جهنیّه» هستند موفّق می شوند، بگریزند. (همان مدرك، ص 239) و آن دو نفر یكی به سوی حضرت صاحب الامر (عج) رفته و ایشان را به هلاكت سفیانی خبر می دهد و دیگری روانه شام می شود تا خبر شكست سپاهش را به او بدهد.
سفیانی پس از شنیدن خبر به كوفه می آید و هنگامی كه امام عصر (عج) به كوفه می رسد، آن ملعون فرار كرده و به شام بر می گردد. پس حضرت لشكری از عقب او می فرستد كه او را در صخره ی بیت المقدّس دستگیر كرده و سرنحس او را بریده و روح پلیدش را وارد جهنّم می كنند. («منتهی الآمال»، باب 14، فصل 7)
در برخی از روایات آمده كه سفیانی زیر درخت بغوطه ی دمشق به هلاكت می رسد. («المجالس السنیّه»، ج 5، ص 723)
در مورد سفیانی هم مانند دجّال یك نظر وجود دارد و آن اینكه سفیانی یك طاغوت پلید دارای یك رژیم جهنّمی است كه با ویژگیهای خاص با انقلاب جهانی مهدی (عج) مخالفت می كند و شكست می خورد. («بحارالانوار»، ج 53، ص 10)
رجوع شود به واژه: توقیع