کد مطلب:29541 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:111
5132. امام علی علیه السلام: هر دانایی پس از ندانستن، دانسته است، حالْ آن كه خداوند، هرگز جهل نداشته و نیاموخته است.[2]. 5133. امام علی علیه السلام: [ خداوند، ] دانای بدون كسب دانش، و بدون افزودن بر دانش و بدون علمِ آموخته شده است... نه دریافت های او به وسیله دیدن است، و نه دانش او به سبب خبر شنیدن.[3]. 5134. امام علی علیه السلام: دانش او به مردگانِ درگذشته، چون دانش او به زندگان بازمانده است، و علم او به آنچه در آسمان های بالاست، چون علم اوست به آنچه در زمین های پایین است.[4]. 5135. امام علی علیه السلام: علم خدا به اشیا (موجودات)، به وسیله ابزار نیست؛ با آن كه علم جز از راه ابزار نیست، و بین او و بین چیزی كه بر آن علم دارد، علمی جز خود او نیست تا به وسیله آن، به چیزی كه علم دارد، دانا شود.[5]. 5136. امام علی علیه السلام: زمانی كه پرورده ای نبود، او پروردگار بود؛ و زمانی كه هیچ عابدی نبود، او معبود بود، و زمانی كه هیچ چیزی نبود كه بر آن علم پیدا شود، او عالم بود.[6]. 5137. امام علی علیه السلام: [ خداوند، ] اشیا را به زمان های خودشان موكول كرد... و پیش از آن كه آنها را بیاغازد، به آنها دانا بود.[7]. 5138. امام علی علیه السلام: علمش قبل از بودن اشیا به آنها احاطه داشت، و بودن آنها چیزی بر دانشش نیفزود. علم وی به آن اشیا پیش از به وجود آوردن آنها، چون علمش به آنها پس از به وجود آوردنشان بود.[8]. 5139. امام علی علیه السلام: علم او به آنچه در آسمان های بالاست، چون علم او به آن چیزی است كه در زمین پایین است. او به همه چیز، داناست. صداها او را متحیّر نمی سازند، و گویش ها او را مشغول نمی كنند.[9]. 5140. امام علی علیه السلام: منزّه است آن كه سیاهیِ تیره و تار، و شب آرام و پایدار، در زمین های پست و ناهموار و در قلّه های تیره رنگِ به هم نزدیك و زنجیر وار، بر وی پوشیده نیست، و غرّشی كه رعد در كرانه آسمانْ پدید می آورَد، و برقی كه از ابر می جهد و پراكنده می شود، و برگی كه با وزش بادهای جهنده و سقوط ستارگان و ریزش باران از آسمان فرو می افتد، بر او پوشیده نیست. اوست كه جای افتادن هر قطره و جای قرار گرفتن آن، و جایی كه موران، دانه برمی دارند و مسیری كه آن را می بَرند، و مقدار غذایی كه پشه را كفایت می كند، و آنچه را كه مادینگان در شكم خود دارند، همه را می داند.[10]. 5141. امام علی علیه السلام: نه شمارِ قطره های آب و نه ستارگان آسمان، و نه آنچه باد در هوا پراكنده می كند، و نه حركت مورچه بر سنگ صاف، و نه خوابگاه مور در شب تاریك، هیچ كدام بر او پوشیده نیست. سقوط برگ ها و بر هم خوردن پلك ها را می داند.[11]. 5142. امام علی علیه السلام: هیچ نگاه زیرچشمی، تكرار كردن كلمه ای، نزدیك شدن به بلندی، گام برداشتن در شبی تار و آرام از سوی بندگانش، بر وی پوشیده نیست.[12]. 5143. امام علی علیه السلام: پوشیده های اعماق آسمان، و پیچیدگی های پنهان در ظلمت تاریكی ها، و آنچه در آسمان های بالا تا زمین های پایین است، بر او پوشیده نیست.[13]. 5144. امام علی علیه السلام - خطاب به خدای عزّوجل -: هر رازی نزد تو آشكار است.[14]. 5145. امام علی علیه السلام - خطاب به خدا -: هر پنهانی در نزد تو پیداست.[15]. 5146. امام علی علیه السلام: علم او به كُنه نادیدنیِ پوشیده ها نفوذ كرده است و به پیچیده ترین باورهای دل ها، احاطه دارد.[16]. 5147. امام علی علیه السلام: [ خداوند] به راز دلِ رازداران، و نجوایِ آهسته گویان، و اندیشه های گمان آلود، و یقین های محكمْ نشسته در دل، و دزدیده نگاه كردن ها، و آنچه در دل ها نهان است و پرده هایی از نادیدنی ها آن را در خود دارند، داناست.[17]. 5148. امام علی علیه السلام: خدای عزّوجل هر نَر و ماده، زشت و زیبا، بخشنده و بخیل، و بدبخت و خوش بختی را كه در زهدان هاست، و آن را كه هیزم دوزخ می شود و یا در بهشت، همگام پیامبران می گردد، همه را می داند.[18]. 5149. امام علی علیه السلام: [ خداوند، ] رازها را می داند و از دل ها خبر دارد. احاطه داشتن بر همه چیزها، تنها برای اوست.[19]. 5150. امام علی علیه السلام: هر پنهانی نزد خداوند - خداوندِ بزرگْ نعمت - آشكار است.[20]. 5151. امام علی علیه السلام: خداوند عزّوجل در كنار پنهانكاریِ هر پنهانكار، گفته هر گوینده، و كار هر كارگزاری حاضر است.[21]. 5152. امام علی علیه السلام: ای مردم! از خدایی پروا كنید كه اگر بگویید، می شنود، و اگر پنهان دارید، می داند.[22]. 5153. امام علی علیه السلام: [ خداوند] به آنچه سینه ها در خود پوشیده می دارند، و به خیانتی كه دیده ها می كنند، داناست.[23]. 5154. امام علی علیه السلام: او رزق و روزی آفریدگان را تقسیم كرد، آثار و كردارشان را شمرد و نفَس هایشان را و خیانت دیدگانشان را و هر رازی را كه در سینه هایشان مخفی داشتند، شماره كرد.[24]. 5155. امام علی علیه السلام: علم خدای عزّوجل بر درون ها احاطه یافته، و آشكارها را برشمرده است.[25]. 5156. امام علی علیه السلام - در دعایی كه به كمیل بن زیاد آموخت -: خداوندا! من از تو درخواست می كنم... به [ حقّ] دانشت كه بر همه چیز، احاطه دارد.[26].
5131. امام علی علیه السلام: هر دانایی، جز او، دانش آموز است.[1].