کد مطلب:29583 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103
به مورچه بنگرید كه با همه كوچكیِ جُثّه و ظرافت اندام - كه به چشم نمی آید و به اندیشه درك نمی گردد -، چگونه مسیر خود را می پیماید و به روزی اش دست می یابد، دانه را به لانه اش می بَرد و آن را در جایگاه ویژه اش قرار می دهد. در روزهای گرم، برای سرمایش جمع می كند و در فصل روزی یافتن، برای زمان نایافتن. روزی اش ضمانت شده و بر وفق آن، روزی داده شده است. خدای نعمت بخش، او را فراموش نمی كند و پروردگار پاداش دهنده، او را، گرچه در دل صخره خشك و سنگ سخت، ناامید نمی سازد؛ و اگر در دستگاه تغذیه او و در بالا و پایین او و آنچه در درون استخوان های شكمش است و چشم ها و گوش هایش - كه در سرش قرار دارند -، بیندیشی، از آفرینش او شگفت زده می شوی و از توصیف آن، ناتوان می گردی. بلندمرتبه است آن كه او را بر پاهایش استوار كرد و بر استوانه های پیكرش بساخت! در آفرینش او، هیچ كس شریك خدا نبود، و هیچ توانمندی وی را در آفرینش آن، یاری نكرد. اگر اندیشه ات را فراگیرْ به كار اندازی تا به نهایت اندیشه دست یابی، برهان جز به این راهنمایی ات نمی كند كه آفریننده مورچه، همان آفریننده خرما بُن [ با همه بلندی و ستبری اش] است، به خاطر دقّتی كه جدا جدا در [ آفرینش] هر چیزی به كار رفته است و به خاطر تفاوت دقیق و دیریابی كه میان خلقت هر جانداری با جاندار دیگر هست، و این كه [ برای خداوند] در كار آفرینش، میان ضخیم و ظریف، سنگین و سبك، و قوی و ضعیف، هیچ تفاوتی نیست.[1].
5383. امام علی علیه السلام: آیا به كوچك چیزی كه آفریده، نمی نگرند كه چگونه آفرینشش را استوار ساخته و تركیبش را مستحكم كرده و برای او گوش و چشم نهاده و بدو استخوان و پوست داده است؟