کد مطلب:296031 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:112
بیان
در این قسمت، در عین اینكه خود را به بهترین وجه مورد قبول، تسلیت می دهد، و می فرماید: ما از خداییم و به سوی او بازمی گردیم، و سپس می فرماید: فاطمه علیهاالسلام امانتی بود كه موقتا به من سپرده شده بود و به صاحبش بازگرداندم، ولی در عین حال شدت سختی و مصیبت را این چنین بیان می نماید: چه اندازه آسمان نیلگون و زمین، كه در نظر دیگران زیباست، نزد من زشت است. یعنی: تا فاطمه بود، همه چیز به محبت او نیكو و زیبا می نمود، ولی بعد از وی هیچ چیز در نظرم زیبا نمی آید.
لذا به دنبال آن می فرماید:
ج) «اما حزنی فسرمد، و ما لیلی فمسهد، و هم لا یبرح من قلبی او یختار الله لی دارك التی انت فیها مقیم، كمد مقیح، و هم مهیج، سرعان ما فرق بیننا، و الی الله اشكو.» [1] .
[1] بحارالانوار، ج 43، ص 193، روايت 21.