کد مطلب:296033 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:114
بیان
نمی دانم امیرالمومنین علیه السلام با این بیان چه می خواهد بفرماید، آیا شكوه می كند كه: ای رسول خدا، امت نه تنها سفارشهای شما را درباره فاطمه علیهاالسلام مراعات ننمودند، بلكه برخلاف آن عمل كردند.
و یا بخواهد بفرماید: امت، یگانه یادگار شما را مورد ظلم قرار دادند و پهلویش را شكستند و یا به او ظلم كردند و ارثش- یعنی فدك- را غصب كردند.
و یا در مقام بیان این باشد كه: دردها و مصائبش را حتی به من هم نگفت. یا به جهت مراعات حال من، و یا برای حفظ وحدت مسلمین و ترس از برگشتن آنها از دین [1] ، همان گونه كه علی علیه السلام برای این مهم از حق خود گذشت. و اكنون فاطمه علیهاالسلام همه را به تو خواهد گفت.
در هر صورت، این گونه شكوه ی دردمندانه علی علیه السلام با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم خود، به روشنی بر عظمت مقام و منزلت آن بانوی بزرگ دلالت دارد، كه علی علیه السلام این گونه با دل پر درد از گرفتاری وی با رسول خدا سخن می گوید:
ه-) «والسلام علیكما سلام مودع، لا قال و لا سئم، فان انصرف، فلا عن ملامة، و ان اقم، فلا عن سوء ظن بما وعد الله الصابرین.
و اها و اها، والصبر ایمن و اجمل، و لو لا غلبه المستولین، لجعلت المقام واللبث لزاما معكوفا، و لا عولت اعوال الثكلی علی جلیل الرزیه.» [2] .
[1] بحارالانوار، ج 43، ص 171، سطر 22.
[2] بحارالانوار، ج 43، ص 194، از روايت 21.