کد مطلب:296034 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:114
بیان
این كلمات نیز حكایت از درد دل علی علیه السلام و شدت فراق وی از دوری رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و فاطمه علیهاالسلام دارد، كه می فرماید:من با سلام بر شما دو بزرگوار، از شما جدا می شوم و می روم، ولی این خداحافظی،همچون وداع كسی كه
ناراحت شده و دیگر برنگردد، و یا از ماندن در كنار شما خسته و ملول شده باشد نیست. هرگز، پس اگر برمی گردم از ملالت نیست، و اگر كنار قبر می مانم نه برای آن است كه نسبت به وعده الهی كه به صابرین داده، بدگمان باشم.
آه، آه، كه صبر مباركتر و زیباتر است. و اگر نبود تسلط دشمنان اقامت و درنگ در این مكان را بر خود لازم می دانستم و همواره در اینجا می ماندم، و چون زن فرزند از دست داده بر این مصیبت بزرگ فریاد می كردم.
خداوند درباره ی صابران می فرماید:
(و بشر الصابرین، الذین اذا اصابتهم مصیبه، قالوا: انا لله و انا الیه راجعون، اولئك علیهم صلوات من ربهم و رحمه و اولئك هم المهتدون.) [1] .
- بشارت ده به صابران، آنان كه وقتی به مصیبتی گرفتار می شوند، می گویند: ما برای خداییم و به سوی او برمی گردیم، صلوات والطاف و رحمت پروردگارشان بر آنان است، و آنان هدایت یافتگانند.
و) «فبعین الله تدفن ابنتك سرا، و تهضم حقها، و یمنع ارثها، و لم یتباعد العهد، و لم یخلق منك الذكر، و الی الله یا رسول الله المشتكی، و فیك یا رسول الله احسن العزاء. صلی الله علیك، و علیهاالسلام و الرضوان.» [2] .
[1] بقره: 155، و 156.
[2] بحارالانوار، ج 43، ص 194، از روايت 21.