کد مطلب:320439 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:261
مقدمه
بهائیان، فرقه ای از آئین بابی هستند كه خود، برخاسته از مكتب شیخی تفكر ركن رابع است. مؤسس اصلی آئین بهائیت، میرزا حسین علی نوری است كه ابتدا پیرو باب بوده و در تبلیغ و ترویج بابیت تلاش می كرده است. و با استقرار در عكای فلسطین اشغالی و حمایت دولتمردان انگلیسی و آمریكا فرقه ضالة بهائیت شكل گرفت و با توجه به اهداف مشترك با صهیونیسم ها پیوندی بین آنها بوجود آمده است.
در سال 1265 ق، شورش بابی ها در ایران پیش آمد و در پی آن، میرزا تقی خان امیركبیر، به دستور ناصرالدین شاه تصمیم به سركوبی آنان گرفت. دوشنبه، 27 شعبان 1266 ق، علی محمد باب در تبریز اعدام شد و طبق وصیت میرزا یحیی، رهبری بابیان را بر عهده گرفت. از طرفی امیركبیر به سبب نقش مهم حسین علی در شورش های بابیان، از وی خواست ایران را به قصد كربلا ترك كند. وی در شعبان 1267 ق به كربلا رفت و با قتل امیركبیر در ربیع الاول 1268ق و روی كار آمدن میرزا آقاخان نوری به ایران بازگشت. مدتی بعد (شوال 1268ق)، ترور نافرجام ناصرالدین شاه پیش آمد و بار دیگر دستگیری و اعدام بابی ها آغاز شد. میرزا حسین علی برای مصون ماندن از دستگیری و اعدام، به مقر تابستانی سفارت روس در زرگنده شمیران پناه برد. او مورد حمایت سفیر روس قرار گرفت، تا اینكه از سوی حكومت ایران، به بغداد تبعید شد و این شهر و شهرهای كربلا و نجف، مركز فعالیت بابی ها گشت.
میرزا یحیی - كه عموم بابیان او را جانشین باب می دانستند - هنگام ترور ناصرالدین شاه، به نور رفته بود. او، چهار ماه زودتر از برادرش (حسین علی) مخفیانه وارد بغداد شده بود و حتی پس از ورود حسین علی، بیشتر اوقات در خفا بود. این مسأله سبب شد حسین علی گهگاه نزد خواص، ادعاهایی مطرح كند. وقتی این موضوع به گوش میرزا یحیی رسید، حسین علی نوری، دو سال - با نام مستعار درویش محمد - بغداد را ترك كرد و به جبال سلیمانیه عراق رفت. و بعد از بازگشت به سوی برادرش (سال 1278ق)، كتاب ایقان را در اثبات ادعاهای باب نوشت و بر جانشینی میرزا یحیی تأكید كرد.
در سال 1265 ق، شورش بابی ها در ایران پیش آمد و در پی آن، میرزا تقی خان امیركبیر، به دستور ناصرالدین شاه تصمیم به سركوبی آنان گرفت. دوشنبه، 27 شعبان 1266 ق، علی محمد باب در تبریز اعدام شد و طبق وصیت میرزا یحیی، رهبری بابیان را بر عهده گرفت. از طرفی امیركبیر به سبب نقش مهم حسین علی در شورش های بابیان، از وی خواست ایران را به قصد كربلا ترك كند. وی در شعبان 1267 ق به كربلا رفت و با قتل امیركبیر در ربیع الاول 1268ق و روی كار آمدن میرزا آقاخان نوری به ایران بازگشت. مدتی بعد (شوال 1268ق)، ترور نافرجام ناصرالدین شاه پیش آمد و بار دیگر دستگیری و اعدام بابی ها آغاز شد. میرزا حسین علی برای مصون ماندن از دستگیری و اعدام، به مقر تابستانی سفارت روس در زرگنده شمیران پناه برد. او مورد حمایت سفیر روس قرار گرفت، تا اینكه از سوی حكومت ایران، به بغداد تبعید شد و این شهر و شهرهای كربلا و نجف، مركز فعالیت بابی ها گشت.
میرزا یحیی - كه عموم بابیان او را جانشین باب می دانستند - هنگام ترور ناصرالدین شاه، به نور رفته بود. او، چهار ماه زودتر از برادرش (حسین علی) مخفیانه وارد بغداد شده بود و حتی پس از ورود حسین علی، بیشتر اوقات در خفا بود. این مسأله سبب شد حسین علی گهگاه نزد خواص، ادعاهایی مطرح كند. وقتی این موضوع به گوش میرزا یحیی رسید، حسین علی نوری، دو سال - با نام مستعار درویش محمد - بغداد را ترك كرد و به جبال سلیمانیه عراق رفت. و بعد از بازگشت به سوی برادرش (سال 1278ق)، كتاب ایقان را در اثبات ادعاهای باب نوشت و بر جانشینی میرزا یحیی تأكید كرد.