کد مطلب:326138 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:271
مقدمه
پیشینه ی عقیده به ظهور منجی، به دوران های بسیار دور باز می گردد. از همان نخستین روزهای تاریخ پیامبران بشارت به فراگیر شدن توحید و دادگری در سرتاسر گیتی و نجات آدمیان از ستم و بی داد و برقراری حكومت جهانی به دست پارسای پارسایان و سرآمد خردمندان، از موارد بسیار مهمی بود كه در دستور كار تمامی پیامبران قرار داشت. دشمنی با این ایده و عقیده هم دورانی به درازای همین «آرمان مقدس مهدویت» دارد. رسول گرامی اسلام، در دوران حیات خویش، به روشنی آن وجود مقدسی را كه «تشكیل حكومت واحد جهانی» و «نابودی ستم و سیاهی» و «پر شدن زمین از عدل و دادگری» به دست با كفایت او به انجام می رسد، معرفی فرمود. در آن معرفی، آن حضرت تاكید فرمود كه حضرت مهدی و موعود ملل و منجی مردمان، همان امام دوازدهم شیعیان و فرزند یازدهم حضرت علی و فرزند نهم حضرت حسین علیهماالسلام است. در پی این معرفی، آن دشمنی دیرینه، به گونه ی بارزتری
رخ نمود. به خاطر اختصار این نوشتار، از بررسی ریشه و پیشینه ی این دشمنی، چشم می پوشیم و فقط به ذكر این نكته بسنده می كنیم كه از حدود 160 سال پیش، مبارزه با عقیده به مهدویت و قائمیت حضرت حجة بن الحسن العسكری علیه السلام، به عنوان قائم موعود، در گروهی گمراه به نام «بهائیان» جلوه گر شده است. اینك به بررسی پیدایش این گروه می پردازیم.
رخ نمود. به خاطر اختصار این نوشتار، از بررسی ریشه و پیشینه ی این دشمنی، چشم می پوشیم و فقط به ذكر این نكته بسنده می كنیم كه از حدود 160 سال پیش، مبارزه با عقیده به مهدویت و قائمیت حضرت حجة بن الحسن العسكری علیه السلام، به عنوان قائم موعود، در گروهی گمراه به نام «بهائیان» جلوه گر شده است. اینك به بررسی پیدایش این گروه می پردازیم.