کد مطلب:326139 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:288
شیخیه
در اوایل قرن سیزدهم هجری قمری، در پی ادعاهای آشكار و نهان شخصی به نام «شیخ احمد»، مبنی بر ارتباط با امام زمان علیه السلام، فرقه ای پدید آمد كه بعدها به نام خود او، «شیخیه» نامیده شد. پس از شیخ احمد، جانشین او سید كاظم رشتی، به آن ادعای شیخ احمد آب و رنگ بیشتری داد و گروه شیخیه هم عنوان جدی تری به خود گرفت و گروهی از شیعیان را به گرد خود فراهم آورد. علت اصلی روی آوردن عده ای از مردم به این فرقه ی جدید، ناامیدی از شرایط ناهنجار جامعه در پی شكست ایران در جنگ های بد فرجام ایران و روس بود. یاد كردن از امام زمان - كه عامل بسیار موثری در ایجاد روحیه امید و آرزو در مردم بود - و بهره گیری شیخ احمد و سید كاظم از این حربه، موجب آن گشت تا عده ای ساده لوح و زودباور، ادعاهای آن دو را مبنی بر ارتباط با امام زمان علیه السلام، بپذیرند و به این وسیله بازار شیخیگری گرم شد.
هر چند شیخیه خود را شیعه می دانستند و می دانند و به خاتمیت رسول گرامی اسلام
صلی الله علیه و آله و قائمیت حضرت حجة بن الحسن العسكری علیه السلام، اعتقاد كامل و راسخ داشتند و دارند [1] ؛ اما ندانسته و ناخواسته باعث پدید آمدن فرقه ی بابیه شدند كه منشأ فتنه ی بزرگی در ایران شد.
هر چند شیخیه خود را شیعه می دانستند و می دانند و به خاتمیت رسول گرامی اسلام
صلی الله علیه و آله و قائمیت حضرت حجة بن الحسن العسكری علیه السلام، اعتقاد كامل و راسخ داشتند و دارند [1] ؛ اما ندانسته و ناخواسته باعث پدید آمدن فرقه ی بابیه شدند كه منشأ فتنه ی بزرگی در ایران شد.
[1] شرح الزيارة و جوامع الكلم از شيخ احمد احسايي و مجموعة الرسائل از سيد كاظم رشتي.