کد مطلب:36460 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:543
سرباز به همان اندازه كه باید برای یورش آماده باشد، باید در صورت لزوم خود را برای عقب نشینی آماده كند تا در موقعیت مناسب اقدام به پاتك نماید. حملات پیاپی كه «اقدام بعدی» در آنها به دقت محاسبه نشده باشد، به درماندگی و سردرگمی می انجامد، زیرا چه بسا لشكر در می ماند كه به چه اقدامی باید دست بزند؟ [صفحه 104] مولا علی (ع) می فرماید: لا تشتدن فره بعدها كره، و لا جوله بعدها حمله، و اعطوا السیوف حقوقها و وطنوا للجنوب مصارعها، و اذمروا انفسكم علی الطعن الدعسی و الضرب الظلحفی، و امیتوا الاصوات فانه اطرد للفضل،... «در كارزار گریزی را كه بازگشت و شكستی را كه حمله ای در پی دارد ناگوار مشمارید. حق شمشیر را چنانكه باید به جا آورید. بر دشمن چنان بتازید كه تار و مار شود. خویشتن را برانگیزید و دشمن را چنان ضربه بزنید كه به خاك افتد و چنانش بكوبید كه جنبیدن نتواند و خموشی بگیرید كه سكوت بهترین پادزهر ترس است. سوگند به آن كه دانه را بشكافت و روان را آفرید، این گروه، اسلام نیاوردند، بلكه نقاب اسلام به خود بستند و كفر خویش پنهان داشتند. پس چون همدلانی یافتند كفر خود را آشكار ساختند.»[1].
جنگ مجموعه ای از حمله، بازگشت، عقب نشینی و حمله ی مجدد است. سپاه باید دارای انعطاف كافی باشد تا بداند كی حمله كند و كی به خاطر حملات آینده عقب بنشیند.
صفحه 104.