کد مطلب:36464 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:510
پیكار بر همه واجب است و نزدیكان حاكم و فرمانده با دیگران فرقی ندارند. همه در برابر قانون سلاح برابرند. چه بسا ضرورت دارد كه سران قوم برای برانگیختن روح جهاد در دیگران، نزدیكان خود را قربانی كنند. مولا علی (ع) از پیامبر اكرم (ص) چنین حكایت می كند: و كان رسول الله- صلی الله علیه و آله- اذا احمر الباس و احجم الناس قدم اهل بیته، فوقی بهم اصحابه حر السیوف و الاسنه، فقتل عبیده بن الحارث یوم بدر، و قتل حمزه یوم احد، و قتل جعفر یوم موته، و اراد من لو شت ذكرت اسمه مثل الذی ارادوا من الشهاده و لكن اجالهم عجلت، و منیته اخرت. «پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله ) هر گاه آتش جنگ بالا می گرفت و از هیبت آن در دل مردم رخنه می افتاد، خاندان خود را به میدان می فرستاد و یارانش را از گزند تیغ و نیزه دور می داشت. بدین سان عبیده بن حارث (پسر عموی پیامبر) در روز بدر كشته شد و حمزه (عموی پیامبر) در روز احد به قتل رسید و جعفر (برادر امام علی) در جنگ موته شربت شهادت نوشید. [صفحه 111] و كسی كه از بردن نامش خودداری می ورزم (مراد امام، خود ایشان است) نیز همچون آنان خواهان شهادت بود، اما مرگ، دیگران را زودتر رسید و نزد او درنگ ورزید.»[1].
مبارزه ی مسلحانه یك وظیفه ی همگانی است.
صفحه 111.