کد مطلب:68028 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:308
كتاب، به منزله ی شریان اجتماع است كه از مجرای آن، مهمترین مواد حیات روحی،یعنی علم و دانش و كمال، تا اقصی نقاط عالم، به عموم افراد بشر می رسد... كتاب، از عالیترین غذاهای روح و شفا بخش ترین دوای امراض معنوی انسان است.كتاب، بهترین و مفیدترین مونس حضر، و بی آزارترین و شفیق ترین رفیق سفر، در همه ی حالات و ساعات است. [صفحه 311] كتاب، نتایج عالی عمرها تجربیات سلف و حاصل صرف سرمایه های هنگفت آنان را در كاوشهای علمی، بلا عوض، در اختیار ما می گذارد. كتاب، محصول گرانبهای یك روزگار زحمات و تحقیقات ارباب فضل و كمال و علماو رجال و فلاسفه و حكما و نوابغ جهان را، به رایگان، به نسلهای بعد منتقل می كند، و دلهای مستعد و قلوب قابل را از آب حیات حقیقی سیراب می سازد و حیات ابدی می بخشد. كتاب، نفیس ترین میراث نیاكان بزرگ بشر است، كه برای بهره برداری و استفاده ی فرزندان و آیندگان به یادگار گذارده اند. كتاب، بهترین و ساده ترین وسیله ی تبادل نظر است در حل مشكلات و عالی ترین و اساسی ترین وسیله ی ارتباط بین نژادها و نسلهاست. كتاب، مكتب فضیلتی است كه در هر زمان و مكان، درهای آن مكتب مقدس به روی همه كس باز است. كتاب، مربی كاملی است كه با آغوش باز، بدون توقع و طمع، همیشه آماده ی خدمت است و انسان را به سر منزل سعادت می رساند. كتاب، جوامع بشری را به مقام انسانی خود سوق می دهد و سعادت آنان را تضمین می كند. كتاب، به پست ترین افراد بشر فرصت می دهد تا با اندیشه و مغز كاملترین و شریفترین افراد تماس بگیرند و بدون هر گونه تشریفات از آنان استفاده كنند. كتاب، نردبان مطمئنی است كه انسان را به قلل شامخ كمال و جبروت فضایل می رساند. كتاب، روابط خلق و خالق مهربان را استوار می كند، و انسان را به وظایف خود آشنا می نماید، و علاقه و محبت او را به خدا محكم و بارور می سازد. [صفحه 312] كتاب، اسراسر پیروزیها و شكستهای گذشتگان را در برابر چشم خواننده مجسم می كند و رموز كامیابی و موفقیت را شرح می دهد. از این رو، همه ی رهبران بیدار اجتماع، با استفاده از جمیع طرق و وسایل، كوشیده اند تا نظر توده های وسیع را به این حقیقت بزرگ جلب كنند و كاروان بشر را به پیش برانند. به گفته ی كور كیس عواد: «شایسته است انسان خردمند و عاقل،كتاب تاریخ بسیار بخواند، و تاریخها را زیاد مطالعه كند، زیرا كتابهای تاریخ عقل و تجربه ی تازه ای به انسان می بخشد». در علو منزلت و رفعت مقام كتاب همین بس كه، حضرت ابوالأئمةالبررة، و سید العترةالطاهرة، امیرالمؤمنین- علیه الصلاة و السلام- در ضمن ثنا گویی و تعریف و توصیف آل و عترت رسول خدا- صلوات الله علیهم اجمعین- آنان را با جمله ی «كهوف كتبه» (- بیوت رفیعه و مخازن بزرگ كتاب الهی) ستوده است، آنجا كه می فرماید: «هم موضع سره، و لجأ امره، و عیبة علمه، و موئل حكمته، و كهوف كتبه». همچنین پیشوای بزرگ مذهب حق، امام به حق ناطق، حضرت جعفربن محمدالصادق- سلام الله علیه- در یكی از دستورات عالیه ی خود- كه از برترین و اساسی ترین دستورات و نظامات صادره از خاندان عصمت و رسالت به شمار می رود- می فرماید: «احتفظوا بكتبكم، فانكم سوف تحتاجون الیها»- یعنی: پشت خود را به وسیله ی حفظ و نگهداری كتابهایتان محكم سازید، زیرا به زودی به آن كتابها محتاج خواهید شد...
... چون هر پیغمبری فقط با دسته ای از مردم در تماس بوده است و دیگران را به او دسترسی نبوده است، و تنها وسیله ای كه می تواند این مشكل را حل كند كتاب است، از این جهت، پیامبران كتاب داشته اند. احكام و دستورات شفاهی را نیز امر به ثبت و ضبط و حفظ و جمع آوری و ابلاغ می كرده اند. تا بدین وسیله ثمرات بعثت و هدایت آنان، برای نزدیك و دور و غیبت و حضور، یكسان باشد. حتی آن دسته از پیامبران نیز كه با كتاب مبعوث نبوده اند باز با كتب انبیای پیش از خود سر و كار داشته اند. روش پرورش پیامبران این چنین بوده است. پس دعوت انبیا و ارشاد بشر، همیشه با ثبت و ضبط و تعلیم كتاب توأم بوده است، چنانكه در این آیه ی مباركه:«هو الذی بعث فی الامیین رسولا منهم، یتلو علیهم آیاته، و یزكیهم و یعلمهم الكتاب و الحكمة...» (- خدا در میان درس ناخواندگان پیامبری انگیخت، از خود آنان، تا آیات خدا را بر آنان بخواند، و جان آنان را پاك سازد، و «كتاب» و حكمت به آنان آموزد) و نظایر آن، می بینیم خداوند- عز و جل- بعثت سید انبیا، و ارائه و ابلاغ آیات بینات، و تزكیه ی نفوس بشری و تصفیه ی آنها از رذایل، و تعلیم «كتاب» خود را یكی از وظایف مقدسه ی مقام رسالت به حساب آورده است. آری:
صفحه 311، 312.