کد مطلب:69609 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:317
عبادت امیر مؤ منان، یك عبادت صوری نبود، بلكه یك معراج به تمام معنا بود. در هنگام عبادت و راز و نیاز با پروردگار، غرق در ذات حق می شد و از تمام آنچه غیر خداست، جدا می شد. نـكـتـه مـهـم تـر این است كه مولای متقیان، این عبادات را برای ترس از جهنم یا شوق به بهشت انجام نمی داد، بلكه خدا را شایسته عبادت می دانست و می پرستید: «اِلهـی مـا عـَبـَدْتـُكَ خـَوْفـاً مـِنْ نـارِكَ وَ لا طـَمـَعـاً اِلی جـَنَّتـِكَ وَ لكـِنْ رَاَیـْتـُكَ اَهـْلاً لِلْعـِبـادَةِ فَعَبَدْتُكَ»[2] . پـروردگـارا، من تو را به جهت ترس از جهنم یا شوق به بهشت عبادت نمی كنم، بلكه تو را شایسته عبادت می دانم و عبادتت می كنم.
امـام عـارفـان، عـابـدتـریـن انـسـان زمان خود بود و ناله های شبانه او در نخلستان های كوفه مـعـروف خاص و عام است. پیشانی حضرت به خاطر سجده های طولانی پینه بسته بود. امام آن قـدر بـه عـبـادت اهـمّیّت می داد كه در جنگ صفین در خطرناك ترین شب كه به «لیلة الهریر» مـعـروف گـشـتـه، مـیـان دو لشـكـر به نماز ایستاد، در حالی كه تیرها از طرف پیش روی و در پـهـلوی راسـت و چـپ حـضـرت بـه زمـین می نشست، بی اعتنا به تیرباران دشمن به راز و نیاز خویش ادامه داد.[1] .