وقتي با خدا راز و نياز ميكنم و احياناً گريه و زاري مينمايم، بعد احساس يأس و نا اميدي به من دست ميدهد، چون ميبينم به خواستههاي من جواب نميدهد، به خدا ميگويد: چقدر نسبت به بنده هايت سخت گير و پر توقع هستي؟! مثل اين كه محبت يك طرفه است. هر چه به او اظهار محبّت ميكنيم جوابي نميشنويم. ما با خدا حرف ميزنيم امّا او با ما حرف نميزند و ما را راضي نميكند. تمام غفلتهاي ما به اين دليل است كه او را نديده و زيبايي هايش را لمس نكردهايم. وقتي قرآن تلاوت ميكنم، بعد از آن احساس تنهايي ميكنم و حتي آيات بهشت در من تأثير نميكند. لطفاً مرا راهنمايي كنيد.