بعضي از خوانندگان عزيز مي گويند امروز ايرادي در ميان مادّيها مطرح است كه ما پاسخ كامل آن را نمي دانيم لطفاً در اين باره توضيح كافي دهيد و آن اينكه : ممكن است ما قبول كنيم كه نظام آفرينش اين جهان در پيدايش خود نيازمند به مبدئي كه داراي علم و قدرت است بوده ، ولي بقاء و ادامه وجود اين نظام نيازي به آن مبدأ ندارد ، زيرا هنگاميكه سازنده اين جهان ، آن را با نظام خاص علت و معلول به طور حساب شده اي آفريده اين وضع به خودي خود - ادامه مي يابد ، خواه او باشد خواه نباشد ، همانطور كه ممكن است يك ساعت دقيق سالها كار كند و سازنده اصلي آن وجود نداشته باشد يا يك موشك فضا پيما سالها در فضا به پيشروي خود ادامه دهد و اخباري به ما مخابره كند در حالي كه سازندگان آن از ميان رفته باشند .

آيا براي اينكه خداوند به ما نعمت داده است بايد او را دوست داشته باشيم؟

حال كه خدا ما را آفريده بايد آنچه نيازمنديم به ما بدهد؟

آيا خداوند ، سخن مي گويد؟ اگر چنين است ، آيا لازمه آن جسم داشتن و محدود شدن وي نيست؟

نقش خداوند در نظام جهان چگونه است؟

چرا طبيعت نمي تواند پديد آورنده جهان باشد؟

چرا بخشش و رحمت گسترده و بي پايان خداوند ، شامل حال برخي از گناهكاران مانند مشركان نمي باشد؟

با وجود اين كه خداوند آفريننده موجودات است اين كه موجودات در زمان خاصّي آفريده مي شوند مستلزم تخلّف معلول از علّت نيست؟

اگر بدن انسان داراي نظم است چرا بعضي اوقات انسانها بيمار مي شوند؟

از تو حركت از خدا بركت چگونه تفسير مي شود؟

نظم و حساب در كدام يك از پديده هاي جهان وجود دارد؟

آيا اينكه صفات فعل در ظرف فعل اطلاق مي گردد دليل آن نيست كه حق تعالي در داشتن اين صفات محتاج مخلوق است؟